De wederopstanding

Ze is bang dat hij gestolen wordt, net als onze vorige videorecorder.

Ik ken J. nog niet zo lang. Maar zit wel graag naast haar op mijn bank. Onopvallend probeer ik een arm om haar heen te leggen. En dan gebeurt het. Ting. Ik geef de fles wijn achter haar rug om een zwiep. Op zichzelf een atletische prestatie van hoog niveau. De fles valt. Richting afstandsbediening. Klots. Ik graai, ik reik, ik roep: ,,o nee!”, maar niets helpt. Een rode vloed stroomt over de knopjes van het apparaatje. Het is alsof de straatjes van een piepklein stadje door een rode overstroming getroffen worden. ,,Snel, witte wijn erop”, roept J., maar grappen maken helpt op dit soort momenten niet. Witte wijn erop ook niet.

Mijn huisgenote is gehecht aan haar video. Erg gehecht. Dus spoeden J. en ik ons de volgende dag naar een elektronicazaak. Was het mijn eigen video geweest dan had dit nog weken kunnen duren. Ik leg ons probleem uit aan de elektronicaman: wijn + afstandsbediening = niet functionerend plastic ding met knopjes. Hij begrijpt het. ,,Niet meer te repareren”, zegt hij vastbesloten. ,,Maar ik kan wel kijken of ik een nieuwe op voorraad heb.”

Hij heeft een nieuwe op voorraad. Voor slechts honderdnegen euro. Oei. Nog even nadenken. ,,Goed: voor negenenzeventig mag je hem hebben.” Nog steeds oei. De prijzen dalen als de beurskoersen, maar het blijft veel geld. ,,Heeft u geen universele afstandsbediening?”, vraag ik. Onze laatste hoop. ,,Nee, meneer. Daarmee kunt u niet programmeren. En dan is de videorecorder dus waardeloos.” Okee. ,,We denken er nog even over.”

Verderop is een andere winkel. ,,Nog eens proberen?” vraag ik. Opnieuw leggen we het probleem uit. ,,Is hij nog te repareren?” De man fronst zijn wenkbrauwen. ,,Nee. En dit type afstandsbediening is ook niet meer leverbaar.” Niet leverbaar? En bij die andere zaak… J. en ik kijken elkaar aan. Ze probeert haar brede grijns te verbergen. Dan legt de winkelier triomfantelijk een universele afstandsbediening voor ons op de toonbank. Nu zijn we echt in de omgekeerde wereld beland.

,,Er zit een boekje bij om hem te programmeren. Voor negenendertig euro is hij van jullie”, zegt hij. Als blijkt dat we dat veel geld vinden doet hij er tien euro af. Nog steeds twijfel. De winkelier heeft medelijden. ,,Misschien is er een kans dat we hem toch nog kunnen maken”, zegt hij en pakt het ding uit mijn handen. ,,Ik geef hem even een badje.”

Na twee minuten komt hij terug. De knopjes van onze afstandsbediening zijn nog nat. Met een föhn uit de vitrine begint hij ze warm te blazen. ,,Ik denk dat hij het wel weer gaat doen”, zegt hij. ,,Voel maar aan de knopjes.” Ik voel, J. ook. De knopjes doen wat knopjes moeten doen. ,,Dat voelt beter, hè?” Dan geeft hij ons een goede raad: ,,Leg de afstandbediening twee dagen achterop een monitor. Dan kan hij drogen. Daarna mogen de batterijen er weer in. Misschien doet hij het dan weer.”

Na twee dagen stomen op mijn monitor doe ik de batterijen in het batterijvakje. Dan sluit ik mijn ogen. Draai de afstandsbediening om. En open mijn ogen. Op het beeldschermpje een knipperend ‘0:00’. Hij doet het. De afstandsbediening leeft nog. Terwijl hij ten dode was opgeschreven. Het warme bad deed wonderen. Of was onze weigering om te investeren in eennieuwe uiteindelijk zijn redding?

Rik Kuiper is freelance journalist. Hij studeerde technische bestuurskunde aan de TU Delft.

Op een koude herfstavond kijken J. en ik een video. De videorecorder is van mijn huisgenote, maar we mogen hem lenen. Als we hem maar keurig terugzetten in het kastje op haar kamer. Ze is bang dat hij gestolen wordt, net als onze vorige videorecorder.

Ik ken J. nog niet zo lang. Maar zit wel graag naast haar op mijn bank. Onopvallend probeer ik een arm om haar heen te leggen. En dan gebeurt het. Ting. Ik geef de fles wijn achter haar rug om een zwiep. Op zichzelf een atletische prestatie van hoog niveau. De fles valt. Richting afstandsbediening. Klots. Ik graai, ik reik, ik roep: ,,o nee!”, maar niets helpt. Een rode vloed stroomt over de knopjes van het apparaatje. Het is alsof de straatjes van een piepklein stadje door een rode overstroming getroffen worden. ,,Snel, witte wijn erop”, roept J., maar grappen maken helpt op dit soort momenten niet. Witte wijn erop ook niet.

Mijn huisgenote is gehecht aan haar video. Erg gehecht. Dus spoeden J. en ik ons de volgende dag naar een elektronicazaak. Was het mijn eigen video geweest dan had dit nog weken kunnen duren. Ik leg ons probleem uit aan de elektronicaman: wijn + afstandsbediening = niet functionerend plastic ding met knopjes. Hij begrijpt het. ,,Niet meer te repareren”, zegt hij vastbesloten. ,,Maar ik kan wel kijken of ik een nieuwe op voorraad heb.”

Hij heeft een nieuwe op voorraad. Voor slechts honderdnegen euro. Oei. Nog even nadenken. ,,Goed: voor negenenzeventig mag je hem hebben.” Nog steeds oei. De prijzen dalen als de beurskoersen, maar het blijft veel geld. ,,Heeft u geen universele afstandsbediening?”, vraag ik. Onze laatste hoop. ,,Nee, meneer. Daarmee kunt u niet programmeren. En dan is de videorecorder dus waardeloos.” Okee. ,,We denken er nog even over.”

Verderop is een andere winkel. ,,Nog eens proberen?” vraag ik. Opnieuw leggen we het probleem uit. ,,Is hij nog te repareren?” De man fronst zijn wenkbrauwen. ,,Nee. En dit type afstandsbediening is ook niet meer leverbaar.” Niet leverbaar? En bij die andere zaak… J. en ik kijken elkaar aan. Ze probeert haar brede grijns te verbergen. Dan legt de winkelier triomfantelijk een universele afstandsbediening voor ons op de toonbank. Nu zijn we echt in de omgekeerde wereld beland.

,,Er zit een boekje bij om hem te programmeren. Voor negenendertig euro is hij van jullie”, zegt hij. Als blijkt dat we dat veel geld vinden doet hij er tien euro af. Nog steeds twijfel. De winkelier heeft medelijden. ,,Misschien is er een kans dat we hem toch nog kunnen maken”, zegt hij en pakt het ding uit mijn handen. ,,Ik geef hem even een badje.”

Na twee minuten komt hij terug. De knopjes van onze afstandsbediening zijn nog nat. Met een föhn uit de vitrine begint hij ze warm te blazen. ,,Ik denk dat hij het wel weer gaat doen”, zegt hij. ,,Voel maar aan de knopjes.” Ik voel, J. ook. De knopjes doen wat knopjes moeten doen. ,,Dat voelt beter, hè?” Dan geeft hij ons een goede raad: ,,Leg de afstandbediening twee dagen achterop een monitor. Dan kan hij drogen. Daarna mogen de batterijen er weer in. Misschien doet hij het dan weer.”

Na twee dagen stomen op mijn monitor doe ik de batterijen in het batterijvakje. Dan sluit ik mijn ogen. Draai de afstandsbediening om. En open mijn ogen. Op het beeldschermpje een knipperend ‘0:00’. Hij doet het. De afstandsbediening leeft nog. Terwijl hij ten dode was opgeschreven. Het warme bad deed wonderen. Of was onze weigering om te investeren in eennieuwe uiteindelijk zijn redding?

Rik Kuiper is freelance journalist. Hij studeerde technische bestuurskunde aan de TU Delft.