Opinie

De treuzel

Frank herkende hem onmiddellijk. Het gezicht was wat stroever, het haar wat dunner en in plaats van het eeuwige rugzakje droeg hij nu een matzwarte aktetas. Hij liep de trap af, komend van perron 2. Frank moest juist naar boven. Ze hadden elkaar acht jaar niet gezien.

,,Hé Frank!”

,, He Rob! ”

,, Hoe gaat het? ”

,, Gaat goed. En met jou? ”

Het ging goed met ze. Ze hadden banen, drukke banen, vrouwen, kinderen, en daar foto’s van, die na goedkeurende knikjes van de ander weer verdwenen in de portefeuille, ze hadden visitekaartjes en eigenlijk hadden ze heel weinig tijd, want de aansluitende treinen stonden al gereed.

Na een ferme handdruk en nog een gelukkig nieuwjaar en dat ze gauw moesten bellen, vervolgden ze eenieder hun weg, een stampvolle trein in, met veel ochtendbladen, een enkel boek over Montignac, effectief leidinggeven of Angeliques ongetemde passie; een trein waarin niemand een woord zegt.

Samen met Bernard, Garde en Fred waren ze een eeuwig onafscheidelijk quintet geweest, dat meer dan louter lief en leed had gedeeld, van de Owee tot aan, of tot en met, het felbegeerde ingenieurschap der Fysische Chemie danwel Elektrotechniek. ,, Onze gemeenschappelijke activiteiten ”, zoals Fred het eens onder enigszins promiscue omstandigheden formuleerde, ,, ontstijgen dikwijls het kader van de obligate intermedestudentikoze collegialiteit. ”

Maar na die tijd begon het leven geleidelijk aan steeds meer verantwoording te eisen van elke tikkende seconde, tot er nergens meer eentje ongebruikt bleef liggen. Met diezelfde efficiëntie hadden ze net in vier minuten overstaptijd hun halve leven uitgestald op het beton van een stationstrap. Geen tijd voor het scala van emoties, belevenissen en indrukken die hen naar hier hadden gedreven. Geen tijd voor het geluid van schoenen op krakende sneeuw bij maanlicht, geen tijd voor die keer bij het Noorderlicht, geen tijd voor verse pesto op zelfgebakken brood. Geen tijd, want de volle agenda’s zijn perfect afgestemd op het uurwerk van crèches, ATV-dagen, oppassers, cursussen en opa’s en oma’s.

Alles is efficiënt ingedeeld. We hebben elektrische tandenborstels, multimedia handpalmcomputers, zelfdenkende videorecorders, één geldsoort voor Europa, plastic kerstbomen, de twee-fasenstructuur, vrijgezellenbars, non-stop kindertelevisie, precisiebommenwerpers, diepvriesmaaltijden, telefoonsex, voorbedrukte wenskaarten, multivitaminepillen, interactieve poppen voor alleenstaande kinderen, McDonalds, virtuele huisdieren, burn-out klinieken en hogesnelheidstreinen. Oh ja, we kunnen binnen vijf uur bij twintig miljoen mensen op de stoep staan en bij een veelvoud daarvan liggen we binnen een vloek en een zucht in het postvak IN met een e-mailtje. En dan?

Achter het glas van de dubbeldekker flitsen winkelcentra, reepjes groen en rijtjeshuizen voorbij. Frank was nu bijna bij het congrescentrum, waar hem een uiteenzetting wachtte vanmaximale inductieoptimalisatie van halfgeleiders.

Frank kreeg een droge keel. Alle verworvenheden, zo scheen het hem toe, al het speurwerk van zijn academische evenpolen op de TU, en ook zijn eigen werkzaamheden, waren gericht op sneller, meer en beter. Maar elke bespaarde minuut resulteerde op de een of andere manier uiteindelijk in minder tijd. Efficiëntie beoogde alleen meer efficiëntie.

De trein kwam tot stilstand en Frank stapte uit met een nieuwe missie.

Het grote raderwerk kon hij niet tot stilstand brengen, maar hij kon het af en toe laten knarsen.

Om te beginnen stak hij, omringd door toeterende chauffeurs, treuzelend het zebrapad over.
Garde

Edgar Schouten is redacteur bij Elseviers uitgeverij. Van 1987 tot 1988 was hij redacteur bij Delta.

,,Hé Frank!”

,, He Rob! ”

,, Hoe gaat het? ”

,, Gaat goed. En met jou? ”

Het ging goed met ze. Ze hadden banen, drukke banen, vrouwen, kinderen, en daar foto’s van, die na goedkeurende knikjes van de ander weer verdwenen in de portefeuille, ze hadden visitekaartjes en eigenlijk hadden ze heel weinig tijd, want de aansluitende treinen stonden al gereed.

Na een ferme handdruk en nog een gelukkig nieuwjaar en dat ze gauw moesten bellen, vervolgden ze eenieder hun weg, een stampvolle trein in, met veel ochtendbladen, een enkel boek over Montignac, effectief leidinggeven of Angeliques ongetemde passie; een trein waarin niemand een woord zegt.

Samen met Bernard, Garde en Fred waren ze een eeuwig onafscheidelijk quintet geweest, dat meer dan louter lief en leed had gedeeld, van de Owee tot aan, of tot en met, het felbegeerde ingenieurschap der Fysische Chemie danwel Elektrotechniek. ,, Onze gemeenschappelijke activiteiten ”, zoals Fred het eens onder enigszins promiscue omstandigheden formuleerde, ,, ontstijgen dikwijls het kader van de obligate intermedestudentikoze collegialiteit. ”

Maar na die tijd begon het leven geleidelijk aan steeds meer verantwoording te eisen van elke tikkende seconde, tot er nergens meer eentje ongebruikt bleef liggen. Met diezelfde efficiëntie hadden ze net in vier minuten overstaptijd hun halve leven uitgestald op het beton van een stationstrap. Geen tijd voor het scala van emoties, belevenissen en indrukken die hen naar hier hadden gedreven. Geen tijd voor het geluid van schoenen op krakende sneeuw bij maanlicht, geen tijd voor die keer bij het Noorderlicht, geen tijd voor verse pesto op zelfgebakken brood. Geen tijd, want de volle agenda’s zijn perfect afgestemd op het uurwerk van crèches, ATV-dagen, oppassers, cursussen en opa’s en oma’s.

Alles is efficiënt ingedeeld. We hebben elektrische tandenborstels, multimedia handpalmcomputers, zelfdenkende videorecorders, één geldsoort voor Europa, plastic kerstbomen, de twee-fasenstructuur, vrijgezellenbars, non-stop kindertelevisie, precisiebommenwerpers, diepvriesmaaltijden, telefoonsex, voorbedrukte wenskaarten, multivitaminepillen, interactieve poppen voor alleenstaande kinderen, McDonalds, virtuele huisdieren, burn-out klinieken en hogesnelheidstreinen. Oh ja, we kunnen binnen vijf uur bij twintig miljoen mensen op de stoep staan en bij een veelvoud daarvan liggen we binnen een vloek en een zucht in het postvak IN met een e-mailtje. En dan?

Achter het glas van de dubbeldekker flitsen winkelcentra, reepjes groen en rijtjeshuizen voorbij. Frank was nu bijna bij het congrescentrum, waar hem een uiteenzetting wachtte vanmaximale inductieoptimalisatie van halfgeleiders.

Frank kreeg een droge keel. Alle verworvenheden, zo scheen het hem toe, al het speurwerk van zijn academische evenpolen op de TU, en ook zijn eigen werkzaamheden, waren gericht op sneller, meer en beter. Maar elke bespaarde minuut resulteerde op de een of andere manier uiteindelijk in minder tijd. Efficiëntie beoogde alleen meer efficiëntie.

De trein kwam tot stilstand en Frank stapte uit met een nieuwe missie.

Het grote raderwerk kon hij niet tot stilstand brengen, maar hij kon het af en toe laten knarsen.

Om te beginnen stak hij, omringd door toeterende chauffeurs, treuzelend het zebrapad over.
Garde

Edgar Schouten is redacteur bij Elseviers uitgeverij. Van 1987 tot 1988 was hij redacteur bij Delta.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.