De studentenstad

Je hebt hier tientallen studentenverenigingen, honderd kroegen, budgetrestaurants met extra korting voor studenten, themafeesten en lustra – alles wat in een studentenstad aanwezig hoort te zijn. In de ruim zes jaar dat ik in Delft woon, heb ik zo ongeveer alles meegemaakt wat de stad een student te bieden heeft. Ik deed mijn best om alle kroegen van binnen te zien en om zoveel mogelijk uren op een terras op de Beestenmarkt te zitten. Ik heb gefeest tot het ochtendgloren en de politie achter me aan gehad. Ik heb een intieme relatie opgebouwd met de Delftse grachten – ik heb daarin gezwommen, gepist, gekotst, mijn fiets erin gegooid en eruit gevist. Ik heb er zelfs op gevaren. Ik zat in het bestuur van een studentenvereniging en heb een lustrum georganiseerd. Ook heb ik studentenbaantjes gedaan, variërend van paraplu-wacht tot energieadviseur en student-assistent. Ik heb in Delft aan studentensport gedaan, in eettafels gegeten, instemmingen gelopen, de opening van het collegejaar en de Dies Natalis bezocht. Naar lezingen van Studium Generale ben ik ook geweest en ik heb er zelf eentje gegeven. Ik zat in commissies en op symposia. Ik heb hier zelfs gestudeerd en een diploma gehaald. Delft is dus een studentenstad – dat heb ik uitgezocht. Toegegeven, het is niet alleen een studentenstad. Het is een oer-Hollandse, burgerlijke stad en ik heb ook de meer burgerlijke aspecten van Delft niet overgeslagen. Ik heb de toren van de Nieuwe Kerk beklommen, ik heb musea en concerten bezocht en op het Doelenplein geschaatst. Delfts blauw heb ik ook gekocht. Ik heb de graven van de Oranjes gezien en ik heb het Vermeer Centrum links laten liggen. Kortom – Delft is een prachtige (studenten)stad en na zes jaar komt het mijn neus uit. Ik verhuis.

De horecagelegenheid in het s&c moest kostendekkend zijn, zo stond er in het businessplan Sport en Cultuur 2007-2011. Dit jaar is er voor de horeca een negatief resultaat van 50 duizend euro. De TU had zich verkeken in het vak. “Je hebt niet zomaar verstand van horeca”, bekent directeur Raymond Browne.

Volgens het businessplan moesten studenten meer bij de organisatie betrokken worden. Daarom werkten er in het eerste seizoen (2006/2007) alleen studenten in de horeca. Dat bleek niet houdbaar.
Studenten kwamen niet opdagen en waren niet goed in te roosteren. Er was maar één manager. “Het vak was niet aan de hele poule studenten aan te leren”, zegt Browne.  “In die eerste periode wachtten mensen drie kwartier op hun eten. Dat zag je terug in de cijfers.”

Halverwege vorig jaar werden er een horecamanager, een kok, een assistent-kok en drie fulltime supervisors aangetrokken, maar kort daarna liet de horecamanager het afweten, lag het Mekelpark open en was door de brand bij Bouwkunde het s&c een maand dicht. Er kwam een nieuwe manager, maar studenten bezochten het sportcafé minder. “De kok heeft ambities en wil mooie gerechten maken”, zegt Browne. “Voor medewerkers wil je een hogere kwaliteit bieden dan in de faculteitskantines. Het luxe segment biedt meer mogelijkheden om geld te verdienen.”
Studenten misten daardoor de goedkopere hap. “Het is belachelijk duur”, zegt Joost Willems van studentenraadsfractie Oras die in november een enquête in het s&c wil houden. “Sporters nemen eigen flessen sportdrank mee en drinken die buiten op. Als je een broodje kaas bestelt, wil je er geen sla en komkommer bij.”

Browne stelt dat de bezoekersaantallen nu weer stijgen, maar wil zelf ook de goedkopere broodjes kaas terug. Dat studenten liever in de stad borrelen heeft volgens hem te maken met traditie en locatie. “Een biertje bij ons sportcafé kost 1,25 euro, vergelijk dat eens met prijzen op terrasjes. We werken nog aan het aanbod. In het weekend is er wel al een andere menukaart met sateetjes. We willen een bescheiden plus draaien.”