Campus

De Starter: Holthinrichs Watches

Een pionier, noemt architect Michiel Holthinrichs zichzelf. Zijn designerhorlogemerk heeft volledig 3D-geprinte kasten, met een klassieke uitstraling.

De stap van architectuur naar een klassiek ogend, maar futuristisch horlogemerk, is maar een kleine. Voor Michiel Holthinrichs, tenminste. Tijdens zijn studentenbaan bij een architectenbureau ontdekte hij zijn liefde voor het ornamentale; de art nouveau en art deco. “Die architecten begrepen de techniek en innovatie.” Maar, ontdekte hij al snel, in de architectuur kun je niet zomaar alles maken wat je mooi vindt. “Je hebt te maken met geld, regels, klanten; allemaal belangrijke zaken die je binden. Mijn romantische beeld van de vroegere bouwmeesters verdween zodra ik te maken kreeg met woningcorporaties.”


Het ambachtelijke handwerk kreeg Holthinrichs met de paplepel ingegoten: zijn moeder is kunstenares, vader restaureert oldtimers. Met zijn technische ontwerpachtergrond niet zo gek dus, dat hij besloot oude horloges te restaureren. “Ik heb er inmiddels zo’n honderd. In mijn tweede jaar kocht ik een mechanisch zakhorloge. Ik klapte het open en was op slag verliefd. De techniek in combinatie met het ontwerp, fascineerde me.” Tijdens zijn studie was hij dan misschien bedrogen uitgekomen, hij had er wel wat van opgestoken: “Ik was bekend met Autocad, kon 3D ontwerpen en had zelf de nodige kennis van uurwerktechniek.” Hij sloeg aan het ontwerpen en bedacht zijn eerste eigen, klassiek ogende horloge, met een 3D-geprinte behuizing.


‘In elk horloge zit zo’n tachtig uur werk’


Holthinrichs schetste een jaar, voordat hij met behulp van een Belgisch 3D-printbedrijfje zijn eerste 3D-model maakte, en in 2013 naar de Kamer van Koophandel stapte om als eenmanszaak zijn horlogemerk te deponeren. “Ik heb nu negen horloges in omloop, waarvan één prototype en één exemplaar voor mezelf. De rest is, op één na, verkocht.” Voor een slordige 3500 euro, welteverstaan. Peanuts, volgens de horlogeontwerper: “Voor een Christiaan van der Klaauw betaal je zo vijf- à zesduizend euro. In elk horloge zit zo’n tachtig uur werk, want wat uit de printer komt, is grof en moet met de hand gepolijst worden. Dat maakt mijn kast drie keer zo duur als een standaard gefabriceerde. In de toekomst wil ik ook meer uurwerktechniek printen.”


Toch is het niet makkelijk om voet aan de grond te krijgen in de horlogewereld, constateert Holthinrichs. “Het is een conservatieve wereld, die vaak jarenlange tradities hoog wil houden. Bovendien duikt er concurrentie op in 3D geprinte horloges. Ik ben vernieuwend omdat ik uitga van de kansen van de techniek, en niet voortborduur op traditionele horlogekasten.”


Hij verkoopt zijn horloges nu nog in eigen beheer. “Daar kan ik van leven, maar niets meer dan dat. Ik doe dit niet in de eerste plaats voor het geld, succes hangt af van of je leergierig bent, en gepassioneerd. Ik vraag vooral veel advies aan mensen met verstand van zaken; dat is gratis. Let maar op: over vijf jaar sta ik naast de Van der Gangs en Van der Klaauws in de markt.”

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.