De Shanghai top-500

Wie zegt dat hij niet competitief is ingesteld, kan niet tegen zijn verlies: diep van binnen willen we allemaal ergens de beste in zijn. Ranglijsten zijn dan ook mateloos populair. De oude Grieken zijn er met hun Olympische Spelen mee begonnen. Wat later kwam Toppop, en ondertussen hebben we de top-500 rijkste mensen, beste voetballers, meest beruchte hooligans, sterkste supercomputers en beste hits aller tijden. Het wachten is alleen nog op de top-500 meest interessante top 500’s.

Er is tegenwoordig ook een hitlijst van universiteiten. Een clubje enthousiaste statistici van het Institute of Higher Education van de Shanghai Jiao Tong University publiceert sinds juni 2003 jaarlijks de Academic Ranking of World Universities (ARWU). De laatste editie kwam vorige maand uit, met weinig verrassende resultaten: Harvard staat op een, Stanford twee, Berkeley drie en op Oxford en Cambridge na staan er alleen Amerikaanse universiteiten in de top twintig.

Hoe zit het met de Nederlandse universiteiten? Utrecht blijft de beste universiteit van Nederland (op de 42ste plaats), gevolgd door Leiden (71). In Utrecht lusten ze er wel pap van, maar de Universiteit van Tilburg, die niet in de lijst is terug te vinden, is het er niet mee eens. Volgens de Tilburgenaren is het oneerlijk dat ‘Shanghai’ meer gewicht toekent aan exacte wetenschappen en technologie dan aan de sociale wetenschappen. Dat klinkt een beetje als een hoogspringer die onder de lat doorduikt en vervolgens laat weten dat hij wel heel vèr sprong.

De nadruk op exact en technisch heeft de TU Delft overigens ook niet veel opgeleverd. Delft komt als middenmoter uit de bus, ergens onderaan in de top tweehonderd. Het belangrijkste probleem is dat we te weinig winnaars van Nobelprijzen en Field Medals hebben: op bekendheid scoort de TU Delft precies nul. Maar wij hebben toch de Delfly, en de Nuna, en de Delfi C3? Evenmin valt over de bekendheid van onze hoogleraren te klagen. Er zijn zelfs mensen die beweren dat een van onze profs van buiten de dampkring kwam om op aarde te landen. Telt dat allemaal niet mee dan?

Nee dus. Het gaat om de medailles, de citatiescores, de harde cijfers. Als we uit het rijtje dertien-in-een-dozijn-universiteiten willen ontsnappen, dan moeten we Nobelprijswinnaars hebben, heel veel Nobelprijswinnaars, het liefst een voor elke wetenschappelijke discipline. En heel goede studenten, die alleen worden toegelaten als het laagste cijfer op hun eindlijst een negen is. Als ze vijf jaar na hun afstuderen nog steeds geen Nobelprijs hebben gewonnen, moeten ze alle studiekosten terugbetalen, zodat we nieuw talent kunnen aanstellen dat er hopelijk wel wat van bakt. We zullen ze daar in Utrecht eens een poepie laten ruiken.

Ik zou hier nu iets kunnen schrijven over het spel en de knikkers, of dat het best knap is om 199ste van de tweeduizend te zijn. Zoiets van: gewoon goed is goed genoeg. Maar wie neemt dat nou serieus? Vandaar mijn voorstel voor een nieuw mission statement: ‘TU Delft scoort’. Komt dat schot!

Drs. Daan Schuurbiers is onderzoeker bij de werkgroep biotechnologie en maatschappij.

De oude Grieken zijn er met hun Olympische Spelen mee begonnen. Wat later kwam Toppop, en ondertussen hebben we de top-500 rijkste mensen, beste voetballers, meest beruchte hooligans, sterkste supercomputers en beste hits aller tijden. Het wachten is alleen nog op de top-500 meest interessante top 500’s.



Er is tegenwoordig ook een hitlijst van universiteiten. Een clubje enthousiaste statistici van het Institute of Higher Education van de Shanghai Jiao Tong University publiceert sinds juni 2003 jaarlijks de Academic Ranking of World Universities (ARWU). De laatste editie kwam vorige maand uit, met weinig verrassende resultaten: Harvard staat op een, Stanford twee, Berkeley drie en op Oxford en Cambridge na staan er alleen Amerikaanse universiteiten in de top twintig.



Hoe zit het met de Nederlandse universiteiten? Utrecht blijft de beste universiteit van Nederland (op de 42ste plaats), gevolgd door Leiden (71). In Utrecht lusten ze er wel pap van, maar de Universiteit van Tilburg, die niet in de lijst is terug te vinden, is het er niet mee eens. Volgens de Tilburgenaren is het oneerlijk dat ‘Shanghai’ meer gewicht toekent aan exacte wetenschappen en technologie dan aan de sociale wetenschappen. Dat klinkt een beetje als een hoogspringer die onder de lat doorduikt en vervolgens laat weten dat hij wel heel vèr sprong.



De nadruk op exact en technisch heeft de TU Delft overigens ook niet veel opgeleverd. Delft komt als middenmoter uit de bus, ergens onderaan in de top tweehonderd. Het belangrijkste probleem is dat we te weinig winnaars van Nobelprijzen en Field Medals hebben: op bekendheid scoort de TU Delft precies nul. Maar wij hebben toch de Delfly, en de Nuna, en de Delfi C3? Evenmin valt over de bekendheid van onze hoogleraren te klagen. Er zijn zelfs mensen die beweren dat een van onze profs van buiten de dampkring kwam om op aarde te landen. Telt dat allemaal niet mee dan?



Nee dus. Het gaat om de medailles, de citatiescores, de harde cijfers. Als we uit het rijtje dertien-in-een-dozijn-universiteiten willen ontsnappen, dan moeten we Nobelprijswinnaars hebben, heel veel Nobelprijswinnaars, het liefst een voor elke wetenschappelijke discipline. En heel goede studenten, die alleen worden toegelaten als het laagste cijfer op hun eindlijst een negen is. Als ze vijf jaar na hun afstuderen nog steeds geen Nobelprijs hebben gewonnen, moeten ze alle studiekosten terugbetalen, zodat we nieuw talent kunnen aanstellen dat er hopelijk wel wat van bakt. We zullen ze daar in Utrecht eens een poepie laten ruiken.



Ik zou hier nu iets kunnen schrijven over het spel en de knikkers, of dat het best knap is om 199ste van de tweeduizend te zijn. Zoiets van: gewoon goed is goed genoeg. Maar wie neemt dat nou serieus? Vandaar mijn voorstel voor een nieuw mission statement: ‘TU Delft scoort’. Komt dat schot!



Drs. Daan Schuurbiers is onderzoeker bij de werkgroep biotechnologie en maatschappij.