Het werk van de beeldhouwer Auguste Rodin deed in Frankrijk lange tijd nogal wat stof opwaaien. Zijn eerste eenmanstentoonstelling had hij dan ook niet in zijn geboorteland maar in België en Nederland.
Bijna een eeuw later hebben Het Paleis in Den Haag en het Singer Museum in Laren een indrukwekkende dubbeltentoonstelling georganiseerd.
Dat een kunstenaar flink wat tegenslag te verwerken moet krijgen om boven zichzelf uit te stijgen is een gemeenplaats die diep wortel heeft geschoten. Hoewel het lang niet voor iedereen opgaat, zijn er inderdaad legio kunstenaars die de grenzen van hun metier hebben verlegd, omdat ze geen erkenning kregen of een ziekelijk en miserabel leven leden.
Bij de loopbaan van Auguste Rodin (1840-1917) kun je je bijvoorbeeld terecht afvragen of hij ooit zo vernieuwend was gaan werken als hij niet tot driemaal toe was afgewezen voor de afdeling beeldhouwkunst op de L’Ecole des beaux-arts in Parijs. Hij moest noodgedwongen genoegen nemen met een plaats op de veel lager aangeschreven Petite Ecole, een opleiding die vooral gericht was op decoratie en toegepaste kunst.
Misschien heeft hij door de afwijzingen een tegendraadse koppigheid ontwikkeld die hem de kracht gaf met des te meer overtuiging zijn eigen weg te volgen. Maar wellicht wilde hij uit balorigheid ook domweg de starre regels van de L’Ecole des beaux-arts met voeten treden, want die schreven voor dat een beeldhouwer moest werken naar het voorbeeld van de geïdealiseerde beelden uit de Griekse tijd.
Leermeester
Hoe het ook zij, Rodin mocht zich gelukkig prijzen dat hij op de Petite Ecole in Horace Lecoq de Boisbaudran een leermeester trof die voor zijn tijd zeer modern was. Hij hield hem namelijk voor dat niet de klassieke beelden uit de Oudheid, maar de natuur de echte inspiratiebron van de beeldhouwer moet zijn. Een opvatting die bij Rodin in goede aarde viel en meteen al tot uitdrukking kwam in het eerste beeld waarmee hij naar buiten trad.
Figuur 2 ‘Het bronzen tijdperk’
‘Het Bronzen Tijdperk’ (1876), waaronder het sindsdien bekend staat, staat pontificaal opgesteld in Het Paleis. Nu kunnen we ons amper voorstellen dat het ooit zoveel kabaal heeft veroorzaakt. Het is een ‘natuurgetrouw’ beeld van een man die rust op zijn standbeen, zijn ene arm voorzichtig samenbalt en met zijn andere zijn hoofd betast. Het beantwoordde niet aan de geïdealiseerde schoonheid, maar wat erger was dat de kenners hem destijds verweten dat het een afgietsel was.
Deze belediging kon later als een compliment worden opgevat, want kennelijk was Rodin zo vaardig dat hij perfect naar de natuur kon beeldhouwen. Toen eenmaal was vastgesteld dat het een echt beeld was, kreeg hij dan ook de roem die hij verdiende. Toch was daarmee allerminst gezegd dat de beelden die hij daarna maakte stuk voor stuk een goed onthaal kregen.
Natuurlijk, de beelden die hij maakte voor ‘De poort van de hel’, zijn magnum opus, met onder andere ‘De Denker’ , ‘De Smart’ en ‘Grote Schaduw’, die zijn te bewonderen in Laren, werden al snel wereldberoemd. Maar de sculptuur van de schrijver Balzac, waarin de fysieke eigenschappen dik waren aangezet om zijn innerlijke beter te laten overkomen, veroorzaakten een golf van verontwaardiging.
Woorden
,,Ik zie de hele werkelijkheid en niet alleen de buitenkant”, verklaarde Rodin. Dat die uitspraak geen spoor van zelfoverschatting in zich draagt, kunnen we in alle facetten van zijn werk in Den Haag en Laren aanschouwen. Niet alleen in de sculpturen, maar ook in de tekeningen en aquarellen die hij maakte van zijn modellen. Tezamen vormen ze een schitterende selectie van zijn oeuvre.
Van de dichter Rainer Maria Rilke, die hem zeer bewonderde en een poos zijn secretaris is geweest, weten we dat Rodin zelf eens zei dat hij een jaar lang zou moeten spreken om één van zijn werken met woorden te herhalen. Wie de strekking daarvan wil meekrijgen spoedt zich naar Den Haag of Laren, want bij zo’n tentoonstelling vallen alle woorden inderdaad in het niet.
De dubbeltentoonstelling over Rodin is zowel in het Singer Museum als in Het Paleis nog t/m 14 januari te bezichtigen.
,
Het werk van de beeldhouwer Auguste Rodin deed in Frankrijk lange tijd nogal wat stof opwaaien. Zijn eerste eenmanstentoonstelling had hij dan ook niet in zijn geboorteland maar in België en Nederland. Bijna een eeuw later hebben Het Paleis in Den Haag en het Singer Museum in Laren een indrukwekkende dubbeltentoonstelling georganiseerd.
Dat een kunstenaar flink wat tegenslag te verwerken moet krijgen om boven zichzelf uit te stijgen is een gemeenplaats die diep wortel heeft geschoten. Hoewel het lang niet voor iedereen opgaat, zijn er inderdaad legio kunstenaars die de grenzen van hun metier hebben verlegd, omdat ze geen erkenning kregen of een ziekelijk en miserabel leven leden.
Bij de loopbaan van Auguste Rodin (1840-1917) kun je je bijvoorbeeld terecht afvragen of hij ooit zo vernieuwend was gaan werken als hij niet tot driemaal toe was afgewezen voor de afdeling beeldhouwkunst op de L’Ecole des beaux-arts in Parijs. Hij moest noodgedwongen genoegen nemen met een plaats op de veel lager aangeschreven Petite Ecole, een opleiding die vooral gericht was op decoratie en toegepaste kunst.
Misschien heeft hij door de afwijzingen een tegendraadse koppigheid ontwikkeld die hem de kracht gaf met des te meer overtuiging zijn eigen weg te volgen. Maar wellicht wilde hij uit balorigheid ook domweg de starre regels van de L’Ecole des beaux-arts met voeten treden, want die schreven voor dat een beeldhouwer moest werken naar het voorbeeld van de geïdealiseerde beelden uit de Griekse tijd.
Leermeester
Hoe het ook zij, Rodin mocht zich gelukkig prijzen dat hij op de Petite Ecole in Horace Lecoq de Boisbaudran een leermeester trof die voor zijn tijd zeer modern was. Hij hield hem namelijk voor dat niet de klassieke beelden uit de Oudheid, maar de natuur de echte inspiratiebron van de beeldhouwer moet zijn. Een opvatting die bij Rodin in goede aarde viel en meteen al tot uitdrukking kwam in het eerste beeld waarmee hij naar buiten trad.
Figuur 2 ‘Het bronzen tijdperk’
‘Het Bronzen Tijdperk’ (1876), waaronder het sindsdien bekend staat, staat pontificaal opgesteld in Het Paleis. Nu kunnen we ons amper voorstellen dat het ooit zoveel kabaal heeft veroorzaakt. Het is een ‘natuurgetrouw’ beeld van een man die rust op zijn standbeen, zijn ene arm voorzichtig samenbalt en met zijn andere zijn hoofd betast. Het beantwoordde niet aan de geïdealiseerde schoonheid, maar wat erger was dat de kenners hem destijds verweten dat het een afgietsel was.
Deze belediging kon later als een compliment worden opgevat, want kennelijk was Rodin zo vaardig dat hij perfect naar de natuur kon beeldhouwen. Toen eenmaal was vastgesteld dat het een echt beeld was, kreeg hij dan ook de roem die hij verdiende. Toch was daarmee allerminst gezegd dat de beelden die hij daarna maakte stuk voor stuk een goed onthaal kregen.
Natuurlijk, de beelden die hij maakte voor ‘De poort van de hel’, zijn magnum opus, met onder andere ‘De Denker’ , ‘De Smart’ en ‘Grote Schaduw’, die zijn te bewonderen in Laren, werden al snel wereldberoemd. Maar de sculptuur van de schrijver Balzac, waarin de fysieke eigenschappen dik waren aangezet om zijn innerlijke beter te laten overkomen, veroorzaakten een golf van verontwaardiging.
Woorden
,,Ik zie de hele werkelijkheid en niet alleen de buitenkant”, verklaarde Rodin. Dat die uitspraak geen spoor van zelfoverschatting in zich draagt, kunnen we in alle facetten van zijn werk in Den Haag en Laren aanschouwen. Niet alleen in de sculpturen, maar ook in de tekeningen en aquarellen die hij maakte van zijn modellen. Tezamen vormen ze een schitterende selectie van zijn oeuvre.
Van de dichter Rainer Maria Rilke, die hem zeer bewonderde en een poos zijn secretaris is geweest, weten we dat Rodin zelf eens zei dat hij een jaar lang zou moeten spreken om één van zijn werken met woorden te herhalen. Wie de strekking daarvan wil meekrijgen spoedt zich naar Den Haag of Laren, want bij zo’n tentoonstelling vallen alle woorden inderdaad in het niet.
De dubbeltentoonstelling over Rodin is zowel in het Singer Museum als in Het Paleis nog t/m 14 januari te bezichtigen.
Het werk van de beeldhouwer Auguste Rodin deed in Frankrijk lange tijd nogal wat stof opwaaien. Zijn eerste eenmanstentoonstelling had hij dan ook niet in zijn geboorteland maar in België en Nederland. Bijna een eeuw later hebben Het Paleis in Den Haag en het Singer Museum in Laren een indrukwekkende dubbeltentoonstelling georganiseerd.
Dat een kunstenaar flink wat tegenslag te verwerken moet krijgen om boven zichzelf uit te stijgen is een gemeenplaats die diep wortel heeft geschoten. Hoewel het lang niet voor iedereen opgaat, zijn er inderdaad legio kunstenaars die de grenzen van hun metier hebben verlegd, omdat ze geen erkenning kregen of een ziekelijk en miserabel leven leden.
Bij de loopbaan van Auguste Rodin (1840-1917) kun je je bijvoorbeeld terecht afvragen of hij ooit zo vernieuwend was gaan werken als hij niet tot driemaal toe was afgewezen voor de afdeling beeldhouwkunst op de L’Ecole des beaux-arts in Parijs. Hij moest noodgedwongen genoegen nemen met een plaats op de veel lager aangeschreven Petite Ecole, een opleiding die vooral gericht was op decoratie en toegepaste kunst.
Misschien heeft hij door de afwijzingen een tegendraadse koppigheid ontwikkeld die hem de kracht gaf met des te meer overtuiging zijn eigen weg te volgen. Maar wellicht wilde hij uit balorigheid ook domweg de starre regels van de L’Ecole des beaux-arts met voeten treden, want die schreven voor dat een beeldhouwer moest werken naar het voorbeeld van de geïdealiseerde beelden uit de Griekse tijd.
Leermeester
Hoe het ook zij, Rodin mocht zich gelukkig prijzen dat hij op de Petite Ecole in Horace Lecoq de Boisbaudran een leermeester trof die voor zijn tijd zeer modern was. Hij hield hem namelijk voor dat niet de klassieke beelden uit de Oudheid, maar de natuur de echte inspiratiebron van de beeldhouwer moet zijn. Een opvatting die bij Rodin in goede aarde viel en meteen al tot uitdrukking kwam in het eerste beeld waarmee hij naar buiten trad.
Figuur 2 ‘Het bronzen tijdperk’
‘Het Bronzen Tijdperk’ (1876), waaronder het sindsdien bekend staat, staat pontificaal opgesteld in Het Paleis. Nu kunnen we ons amper voorstellen dat het ooit zoveel kabaal heeft veroorzaakt. Het is een ‘natuurgetrouw’ beeld van een man die rust op zijn standbeen, zijn ene arm voorzichtig samenbalt en met zijn andere zijn hoofd betast. Het beantwoordde niet aan de geïdealiseerde schoonheid, maar wat erger was dat de kenners hem destijds verweten dat het een afgietsel was.
Deze belediging kon later als een compliment worden opgevat, want kennelijk was Rodin zo vaardig dat hij perfect naar de natuur kon beeldhouwen. Toen eenmaal was vastgesteld dat het een echt beeld was, kreeg hij dan ook de roem die hij verdiende. Toch was daarmee allerminst gezegd dat de beelden die hij daarna maakte stuk voor stuk een goed onthaal kregen.
Natuurlijk, de beelden die hij maakte voor ‘De poort van de hel’, zijn magnum opus, met onder andere ‘De Denker’ , ‘De Smart’ en ‘Grote Schaduw’, die zijn te bewonderen in Laren, werden al snel wereldberoemd. Maar de sculptuur van de schrijver Balzac, waarin de fysieke eigenschappen dik waren aangezet om zijn innerlijke beter te laten overkomen, veroorzaakten een golf van verontwaardiging.
Woorden
,,Ik zie de hele werkelijkheid en niet alleen de buitenkant”, verklaarde Rodin. Dat die uitspraak geen spoor van zelfoverschatting in zich draagt, kunnen we in alle facetten van zijn werk in Den Haag en Laren aanschouwen. Niet alleen in de sculpturen, maar ook in de tekeningen en aquarellen die hij maakte van zijn modellen. Tezamen vormen ze een schitterende selectie van zijn oeuvre.
Van de dichter Rainer Maria Rilke, die hem zeer bewonderde en een poos zijn secretaris is geweest, weten we dat Rodin zelf eens zei dat hij een jaar lang zou moeten spreken om één van zijn werken met woorden te herhalen. Wie de strekking daarvan wil meekrijgen spoedt zich naar Den Haag of Laren, want bij zo’n tentoonstelling vallen alle woorden inderdaad in het niet.
De dubbeltentoonstelling over Rodin is zowel in het Singer Museum als in Het Paleis nog t/m 14 januari te bezichtigen.
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.