Opinie

De eeuwige student

Nog geen dertig studiepunten na acht jaar studie aan de TU Delft. Hoe kan de universiteit dat laten gebeuren? Dat vraagt briefschrijver Michael van Eggermond zich af. De TU reageert.

Af en toe hoor je een verhaal over de eeuwige student, terwijl hij toch uitgestorven zou moeten zijn in deze tijd van presteren en geen tijd. Toch kent iedereen via via iemand die al lang studeert, zijn propedeuse of bachelor nog moet halen of al jaren bezig is met zijn afstuderen.

Tot voor kort dacht ik ook een eeuwige student te kennen. Althans, hij geloofde zelf binnen tien jaar af te studeren, maar wij hadden er toch een hard hoofd in. Hij moest nog een stage lopen, een afstudeerscriptie schrijven en natuurlijk moest hij nog ‘enkele’ vakken inkoppen. Die bachelor was nog een luttele kwestie van een practicum. En dit allemaal binnen de anderhalf jaar.

Toch pittig, maar ja, er zijn wel zwaardere oorlogen gestreden en gewonnen. Maar wat bleek afgelopen lente: de student had nog geen dertig oude (of nieuwe) studiepunten gehaald in de laatste acht jaar. Mijn ongeloof maakt plaats voor verbijstering.

Dit was namelijk geen persoon die alleen in een flatje woonde. Hij was altijd te porren voor sociale activiteiten zoals een biertje, een hapje of een spelletje. Daarnaast had en heeft hij een goede band met zijn familie, vrienden, team en huisgenoten en had hij al vijf jaar een relatie. En zoals gezegd: de bachelor scheen binnen, de master leek van start te zijn gegaan, de IB-Groep maakte elke maand netjes geld over en de collegekaart was aanwezig en daarmee werd dus ook collegegeld betaald.

Je vraagt je af waar het mis is gegaan, waar de leugen is begonnen en de waarheid is geëindigd. Je vraagt je af wat er door zo’n persoon heen gaat, al die jaren. Ook vraag je jezelf af bij wie de schuld ligt, waarom pas na acht jaar te waarheid door een opeenstapeling van problemen min of meer toevallig aan het licht komt. Bij jezelf? Bij de huisgenoten? Bij de ouders? Al deze personen maken deel uit het van de maatschappelijke kring, waar overigens ook de school, of in dit geval de TU Delft, toe behoort.

De wereld is een jungle en de TU bereidt je daar op voor. Kijk maar goed naar je buurman tijdens het eerste college: die is er volgend jaar niet meer. Dat kan trouwens ook voor jezelf gelden. En bij deze groep wil je niet horen. Daarvoor ben je niet naar Delft gekomen.

Ik ben de laatste die pleit voor een harde knip, een bindend studieadvies of wat dan ook. Met deze maatregelen had ik ook een ander studieplan moeten volgen. Toch lijkt het me niet meer dan redelijk dat er op de TU alarmbelletjes gaan rinkelen als er wel collegegeld wordt overgemaakt, maar geen studiepunten worden bijgeschreven. Dit is geen rocket-science. Door bijvoorbeeld huisgenoten te waarschuwen, een melding te maken bij de vereniging of de directe familie te bellen.

Op de TU Delft is echter geen plaats voor controle: het is ten slotte de plek waar je moet leren op je eigen benen te staan, verantwoordelijkheid te nemen en initiatief te tonen. Hier worden al meer dan een eeuw nieuwe leiders opgeleid. Het lijkt me echter dat een beetje initiatief hier op zijn plaats is om de volgende eeuwige student te voorkomen.

Michael van Eggermond, Rotterdam

,’Ouders waarschuwen mag niet’

Wat Van Eggermond hier beschrijft komt volgens directeur Onderwijs & Studentenzaken Anka Mulder ‘absoluut’ vaker voor. “Maar gelukkig meestal in minder extreme mate.” Ze zegt zich de zorgen van Van Eggermond goed te kunnen voorstellen. “Ik vind dit soort gevallen ook schrijnend.”

Studievoortgang is al jaren een probleem bij de TU. “Van de studenten die in 2002 zijn begonnen heeft 15 procent zijn bachelor na vier jaar, terwijl er nominaal drie jaar voor staat.”

Wat betreft controle om dit soort gevallen te voorkomen, meldt Mulder dat elke opleiding na één jaar een studieadvies geeft. “Studieadviseurs roepen daarnaast studenten op met wie het niet goed gaat. Studenten zijn niet verplicht daar gehoor aan te geven.”

Studieadviseurs kunnen studenten bij problemen doorverwijzen naar de studentenpsychologen of naar de studentendecaan. Studenten die vastlopen kunnen cursussen volgen. Voor studenten die bijvoorbeeld niet goed kunnen plannen, heeft de TU cursussen studieplanning.

Probleem is dat de TU wettelijk gezien niet alles mag. “Vanwege de wet op de privacy mogen wij ouders en vrienden niet waarschuwen dat het niet goed gaat met een student. Het zijn volwassen mensen. Als een student de werkgever van zijn moeder belt, mag die werkgever ook niet doorgeven hoe zijn moeder het doet.”

Mulder benadrukt dat de TU studenten niet kan dwingen hulp te zoeken. “We willen wel nog helderder aangeven wat een studie inhoudt en wij overwegen het bindend studieadvies in te voeren met als doel studenten zo snel mogelijk op de juiste plek te krijgen.”

Af en toe hoor je een verhaal over de eeuwige student, terwijl hij toch uitgestorven zou moeten zijn in deze tijd van presteren en geen tijd. Toch kent iedereen via via iemand die al lang studeert, zijn propedeuse of bachelor nog moet halen of al jaren bezig is met zijn afstuderen.

Tot voor kort dacht ik ook een eeuwige student te kennen. Althans, hij geloofde zelf binnen tien jaar af te studeren, maar wij hadden er toch een hard hoofd in. Hij moest nog een stage lopen, een afstudeerscriptie schrijven en natuurlijk moest hij nog ‘enkele’ vakken inkoppen. Die bachelor was nog een luttele kwestie van een practicum. En dit allemaal binnen de anderhalf jaar.

Toch pittig, maar ja, er zijn wel zwaardere oorlogen gestreden en gewonnen. Maar wat bleek afgelopen lente: de student had nog geen dertig oude (of nieuwe) studiepunten gehaald in de laatste acht jaar. Mijn ongeloof maakt plaats voor verbijstering.

Dit was namelijk geen persoon die alleen in een flatje woonde. Hij was altijd te porren voor sociale activiteiten zoals een biertje, een hapje of een spelletje. Daarnaast had en heeft hij een goede band met zijn familie, vrienden, team en huisgenoten en had hij al vijf jaar een relatie. En zoals gezegd: de bachelor scheen binnen, de master leek van start te zijn gegaan, de IB-Groep maakte elke maand netjes geld over en de collegekaart was aanwezig en daarmee werd dus ook collegegeld betaald.

Je vraagt je af waar het mis is gegaan, waar de leugen is begonnen en de waarheid is geëindigd. Je vraagt je af wat er door zo’n persoon heen gaat, al die jaren. Ook vraag je jezelf af bij wie de schuld ligt, waarom pas na acht jaar te waarheid door een opeenstapeling van problemen min of meer toevallig aan het licht komt. Bij jezelf? Bij de huisgenoten? Bij de ouders? Al deze personen maken deel uit het van de maatschappelijke kring, waar overigens ook de school, of in dit geval de TU Delft, toe behoort.

De wereld is een jungle en de TU bereidt je daar op voor. Kijk maar goed naar je buurman tijdens het eerste college: die is er volgend jaar niet meer. Dat kan trouwens ook voor jezelf gelden. En bij deze groep wil je niet horen. Daarvoor ben je niet naar Delft gekomen.

Ik ben de laatste die pleit voor een harde knip, een bindend studieadvies of wat dan ook. Met deze maatregelen had ik ook een ander studieplan moeten volgen. Toch lijkt het me niet meer dan redelijk dat er op de TU alarmbelletjes gaan rinkelen als er wel collegegeld wordt overgemaakt, maar geen studiepunten worden bijgeschreven. Dit is geen rocket-science. Door bijvoorbeeld huisgenoten te waarschuwen, een melding te maken bij de vereniging of de directe familie te bellen.

Op de TU Delft is echter geen plaats voor controle: het is ten slotte de plek waar je moet leren op je eigen benen te staan, verantwoordelijkheid te nemen en initiatief te tonen. Hier worden al meer dan een eeuw nieuwe leiders opgeleid. Het lijkt me echter dat een beetje initiatief hier op zijn plaats is om de volgende eeuwige student te voorkomen.

Michael van Eggermond, Rotterdam

‘Ouders waarschuwen mag niet’

Wat Van Eggermond hier beschrijft komt volgens directeur Onderwijs & Studentenzaken Anka Mulder ‘absoluut’ vaker voor. “Maar gelukkig meestal in minder extreme mate.” Ze zegt zich de zorgen van Van Eggermond goed te kunnen voorstellen. “Ik vind dit soort gevallen ook schrijnend.”

Studievoortgang is al jaren een probleem bij de TU. “Van de studenten die in 2002 zijn begonnen heeft 15 procent zijn bachelor na vier jaar, terwijl er nominaal drie jaar voor staat.”

Wat betreft controle om dit soort gevallen te voorkomen, meldt Mulder dat elke opleiding na één jaar een studieadvies geeft. “Studieadviseurs roepen daarnaast studenten op met wie het niet goed gaat. Studenten zijn niet verplicht daar gehoor aan te geven.”

Studieadviseurs kunnen studenten bij problemen doorverwijzen naar de studentenpsychologen of naar de studentendecaan. Studenten die vastlopen kunnen cursussen volgen. Voor studenten die bijvoorbeeld niet goed kunnen plannen, heeft de TU cursussen studieplanning.

Probleem is dat de TU wettelijk gezien niet alles mag. “Vanwege de wet op de privacy mogen wij ouders en vrienden niet waarschuwen dat het niet goed gaat met een student. Het zijn volwassen mensen. Als een student de werkgever van zijn moeder belt, mag die werkgever ook niet doorgeven hoe zijn moeder het doet.”

Mulder benadrukt dat de TU studenten niet kan dwingen hulp te zoeken. “We willen wel nog helderder aangeven wat een studie inhoudt en wij overwegen het bindend studieadvies in te voeren met als doel studenten zo snel mogelijk op de juiste plek te krijgen.”

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.