De Bond jeukt

Tyche, het verenigingsgebouw, is voor de gelegenheid geheel aangekleed in het thema: ‘Help, het jeukt’. Beter had ik het zelf niet kunnen verzinnen, weet ik nu.

Het gebouw ligt er nog behoorlijk goed bij voor zijn leeftijd. Bij de ingang word ik verwelkomd door twee lieveheersbeestjes. Een verkoopt de kaartjes en het andere lijkt volledig op te gaan in zijn geurige waterpijp. Ik ben binnengestapt in ‘Anna of het klein insectenboek’.

Ik loop naar boven. De vloer is bezaaid met verpakte condooms. Als ik de zaal betreed ruikt het bijzonder lekker. Naar de TU-wijk. “Dat klopt”, legt Astrid Koekoek uit. “We hebben de snippers van al die omgehakte bomen hier gestort. Voor het jeukerige gevoel.”

De zaal is nogal leeg. Vanuit een andere zaal hoor ik live muziek. Daar moet ik zijn. Ik wil nog een foto maken van twee meisjes, maar ze willen onder geen beding op de foto. Wel met hun rug. Ik wil net opstaan als ik een driedelig pak op duidelijk hoge poten op mij af zie komen: “Heb jij toestemming om hier foto’s te maken?! Nee, dus, want die krijg je van mij. En die krijg je niet.” Ik probeer het uit te leggen; feestje, Delta, column. Twee ogen kijken mij vanachter een rond brilletje onvermurwbaar aan. Ik geloof dat ik nu zowaar de DSB uit gezet ga worden. Ik had blijkbaar vierentwintig uur van tevoren een schriftelijke aanvraag moeten indienen om foto’s te mogen maken. Ik moet NU mijn foto’s wissen. En ik mag ook geen stukje schrijven.

Dat zou nou toch jammer zijn. Dan zou ik niet kunnen schrijven over de goede coverband Burning, waar ik nog heerlijk op gedanst heb. Of de lieve jongens en meisjes, die verkleed waren als Utube. Gehuld in grote witte kokers. Of de types in witte jassen met de dubieuze tekst: ‘Bukt u maar even mevrouw’. Wat hebben die DSB’ers dan allemaal te verbergen? Ik word steeds nieuwsgieriger. En het driedelig pak steeds standvastiger. Hij heet Bart Luyten. En hij is President. Zegt hij gewichtig vanachter zijn brilletje. Nou goed. Ik berg mijn camera op. En dan is er Utube. Belachelijk, vinden ze het. Natuurlijk willen ze op de foto. Ze maken er meteen een missie van. Misschien kunnen wij voor jou foto’s maken met de verenigingscamera? Nee, dat mag ook niet. Maar wel buiten het gebouw. Ha, als een feestneus de DSB niet binnen mag, haalt ze de DSB wel naar buiten. Uiteindelijk fiets ik naar huis met in ieder geval wat foto’s. Maandagochtend krijg ik zowaar van het bestuur nog een extra foto gemaild. Maar ja, die had ik dan ook vierentwintig uur van te voren schriftelijk aangevraagd. (AN)

Societeit Tyche wordt 54 jaar en dat moet gevierd worden. Altijd in voor een feestje, vertrek ik donderdagavond naar het pand van de Delftse Studenten Bond. Tyche, het verenigingsgebouw, is voor de gelegenheid geheel aangekleed in het thema: ‘Help, het jeukt’. Beter had ik het zelf niet kunnen verzinnen, weet ik nu.

Het gebouw ligt er nog behoorlijk goed bij voor zijn leeftijd. Bij de ingang word ik verwelkomd door twee lieveheersbeestjes. Een verkoopt de kaartjes en het andere lijkt volledig op te gaan in zijn geurige waterpijp. Ik ben binnengestapt in ‘Anna of het klein insectenboek’.

Ik loop naar boven. De vloer is bezaaid met verpakte condooms. Als ik de zaal betreed ruikt het bijzonder lekker. Naar de TU-wijk. “Dat klopt”, legt Astrid Koekoek uit. “We hebben de snippers van al die omgehakte bomen hier gestort. Voor het jeukerige gevoel.”

De zaal is nogal leeg. Vanuit een andere zaal hoor ik live muziek. Daar moet ik zijn. Ik wil nog een foto maken van twee meisjes, maar ze willen onder geen beding op de foto. Wel met hun rug. Ik wil net opstaan als ik een driedelig pak op duidelijk hoge poten op mij af zie komen: “Heb jij toestemming om hier foto’s te maken?! Nee, dus, want die krijg je van mij. En die krijg je niet.” Ik probeer het uit te leggen; feestje, Delta, column. Twee ogen kijken mij vanachter een rond brilletje onvermurwbaar aan. Ik geloof dat ik nu zowaar de DSB uit gezet ga worden. Ik had blijkbaar vierentwintig uur van tevoren een schriftelijke aanvraag moeten indienen om foto’s te mogen maken. Ik moet NU mijn foto’s wissen. En ik mag ook geen stukje schrijven.

Dat zou nou toch jammer zijn. Dan zou ik niet kunnen schrijven over de goede coverband Burning, waar ik nog heerlijk op gedanst heb. Of de lieve jongens en meisjes, die verkleed waren als Utube. Gehuld in grote witte kokers. Of de types in witte jassen met de dubieuze tekst: ‘Bukt u maar even mevrouw’. Wat hebben die DSB’ers dan allemaal te verbergen? Ik word steeds nieuwsgieriger. En het driedelig pak steeds standvastiger. Hij heet Bart Luyten. En hij is President. Zegt hij gewichtig vanachter zijn brilletje. Nou goed. Ik berg mijn camera op. En dan is er Utube. Belachelijk, vinden ze het. Natuurlijk willen ze op de foto. Ze maken er meteen een missie van. Misschien kunnen wij voor jou foto’s maken met de verenigingscamera? Nee, dat mag ook niet. Maar wel buiten het gebouw. Ha, als een feestneus de DSB niet binnen mag, haalt ze de DSB wel naar buiten. Uiteindelijk fiets ik naar huis met in ieder geval wat foto’s. Maandagochtend krijg ik zowaar van het bestuur nog een extra foto gemaild. Maar ja, die had ik dan ook vierentwintig uur van te voren schriftelijk aangevraagd. (AN)