,,En dan nu de cha-cha-cha …”

Luid applaus toen de hippies uit de kleren gingen. Op de bruiloftsmuziek na Hair dansten maar weinigen.

Stilte in het auditorium van de aula afgelopen zaterdagavond. Ondersteund door een live-band voert een internationale cast de love-rock musical Hair op. Waar in veel theaters geklapt en gejuicht wordt wanneer de voorstelling bevalt, zit in de aula een stil schoolklaspubliek. Totdat alle toneelspelers naakt op het toneel staan. Dan volgt een luid applaus. Een nep-agent spreekt de applaudisserende menigte eerst moralistisch toe en nodigt haar dan uit voor een kop koffie.

De pauze begint als iedere andere pauze bij zo’n voorstelling. ,,Kom mee, ik heb het toilet gevonden”, fluistert een vrouw tegen haar man. Even later mag de man de handtas van zijn vrouw bewaken terwijl zij in de rij staat voor het toilet. En natuurlijk de intercomklassieker: ,,Wil de eigenaar van de witte Ford …”

Zodra het publiek in de zaal zit voor deel twee van de musical begint Prometheus-voorzitter Max van der Laan zijn enigszins late welkomstwoord tijdens de vijfenveertigste verjaardag van zijn vereniging. ,,Welkom. Straks ligt voor u een kleine attentie klaar. Ik verzoek u deze niet allemaal tegelijk op te halen. Verder kan er een moment zijn dat u denkt: ‘nu is de voorstelling afgelopen’. Blijf dan zitten. Ga pas weg zodra de zaalverlichting aan is.”

Het verhaal van hippieleider Berger, die naar Vietnam wordt gezonden, gaat verder. Zeepbellen worden de zaal in geblazen, toneelspelers rennen het publiek in en de zaal reageert enthousiast. Tegen het einde van de musical klappen hele rijen mee op de maat van de liedjes. Staande ovatie na de afsluiter Let the sun shine in. Spelers en bandleden buigen en verdwijnen.

Verwarring bij twee mannen van de personeelsvereniging die bosjes tulpen hadden willen uitdelen aan de spelers. ,,Wanna hear more”, vraagt een speelster. ,,Yeah!” Tot hun opluchting zien de tulpenuitdelers de spelers terugkomen op toneel. Tussen de dansende hippies rennen ze heen en weer met bloemen en draaien diverse malen om hun as om te kijken of iedereen al van tulpen is voorzien.

Dan wordt de zaalverlichting ingeschakeld en verplaatst de menigte zich naar de eerste verdieping van de aula waar de band The Winning Mood voor dansmuziek zorgt. Maar iedereen moet eerst natuurlijk de ‘kleine attentie’ nog ophalen, drie bonbonnetjes in een plastic zakje.
Tulpen

Magda den Dulk kijkt hoe de Prometheusleden in de rij staan voor háár bonbons. Ze heeft er bijna drieduizend in zakjes gedaan, met de hand. Per gearticuleerde volzin laat ze meerdere malen de naam van haar Delftse bonbonwinkel vallen.

Terwijl gitarist Aad, zangeres Anita en soundmixer Wicky bruiloftsmuziek ten gehore brengen, zit een deel van de negenhonderd feestgangers aan tafels en is het andere deel naar huis. De dansvloer is leeg. ,,En dan nu de cha-cha-cha …”

De Hair-shirtverkoper houdt het voor gezien. ,,De T-shirts lopen voor geen meter”, constateert hij. ,,Het weer speelt mee hè. Als de zon schijnt, ben ik zo door de voorraad heen.”

Toneelspeelster Sharon heeft haar toneel-outfit inmiddels verruild voor iets chic. ,,Het was leuk”, vond ze. ,,Een leuk klein zaaltje, net een schoolvoorstelling. Voor het eerst ook dat we tulpen hebben gekregen. Meestal gooit het publiek rozen op het toneel. Die laten we altijd liggen. Tulpen zijn veel leuker.”

The Winning Mood besluit te pauzeren. ,,De stijldansers komen straks vanzelf”, denkt Aad. ,,We hebben geen house-publiek vanavond.” Anita vertelt Aad dat de tafels niet-rokers rechts van het podium nu al last hebben van overheersend basgeluid.

Na de onderbreking betreedt toch nog een tiental paren de dansvloer. Broekpakken, klamboe-achtige gewaden en pastelkleurige pakken: het is een gemêleerd publiek.

Om half twee is het feest voorbij. Althans, om half twee stopt The Winning Mood met soundmixen. Ingehuurde TU-studenten waren al veel eerder begonnen met het weghalen van de feestverlichting, asbakken en bloemstukjes . Als ook de gekleurde tl-verlichting vervangen is door wit licht, krijgen tenslotte zelfs de laatste feestvierders door dat het de hoogste tijd is. ,,Have a nice trip home”, werd al in de musical gezongen.

Zo’n negenhonderd leden van de personeelsvereniging Prometheus en hun introducés zagen afgelopen zaterdag de flowerpower herleven in de musical Hair. Luid applaus toen de hippies uit de kleren gingen. Op de bruiloftsmuziek na Hair dansten maar weinigen.

Stilte in het auditorium van de aula afgelopen zaterdagavond. Ondersteund door een live-band voert een internationale cast de love-rock musical Hair op. Waar in veel theaters geklapt en gejuicht wordt wanneer de voorstelling bevalt, zit in de aula een stil schoolklaspubliek. Totdat alle toneelspelers naakt op het toneel staan. Dan volgt een luid applaus. Een nep-agent spreekt de applaudisserende menigte eerst moralistisch toe en nodigt haar dan uit voor een kop koffie.

De pauze begint als iedere andere pauze bij zo’n voorstelling. ,,Kom mee, ik heb het toilet gevonden”, fluistert een vrouw tegen haar man. Even later mag de man de handtas van zijn vrouw bewaken terwijl zij in de rij staat voor het toilet. En natuurlijk de intercomklassieker: ,,Wil de eigenaar van de witte Ford …”

Zodra het publiek in de zaal zit voor deel twee van de musical begint Prometheus-voorzitter Max van der Laan zijn enigszins late welkomstwoord tijdens de vijfenveertigste verjaardag van zijn vereniging. ,,Welkom. Straks ligt voor u een kleine attentie klaar. Ik verzoek u deze niet allemaal tegelijk op te halen. Verder kan er een moment zijn dat u denkt: ‘nu is de voorstelling afgelopen’. Blijf dan zitten. Ga pas weg zodra de zaalverlichting aan is.”

Het verhaal van hippieleider Berger, die naar Vietnam wordt gezonden, gaat verder. Zeepbellen worden de zaal in geblazen, toneelspelers rennen het publiek in en de zaal reageert enthousiast. Tegen het einde van de musical klappen hele rijen mee op de maat van de liedjes. Staande ovatie na de afsluiter Let the sun shine in. Spelers en bandleden buigen en verdwijnen.

Verwarring bij twee mannen van de personeelsvereniging die bosjes tulpen hadden willen uitdelen aan de spelers. ,,Wanna hear more”, vraagt een speelster. ,,Yeah!” Tot hun opluchting zien de tulpenuitdelers de spelers terugkomen op toneel. Tussen de dansende hippies rennen ze heen en weer met bloemen en draaien diverse malen om hun as om te kijken of iedereen al van tulpen is voorzien.

Dan wordt de zaalverlichting ingeschakeld en verplaatst de menigte zich naar de eerste verdieping van de aula waar de band The Winning Mood voor dansmuziek zorgt. Maar iedereen moet eerst natuurlijk de ‘kleine attentie’ nog ophalen, drie bonbonnetjes in een plastic zakje.
Tulpen

Magda den Dulk kijkt hoe de Prometheusleden in de rij staan voor háár bonbons. Ze heeft er bijna drieduizend in zakjes gedaan, met de hand. Per gearticuleerde volzin laat ze meerdere malen de naam van haar Delftse bonbonwinkel vallen.

Terwijl gitarist Aad, zangeres Anita en soundmixer Wicky bruiloftsmuziek ten gehore brengen, zit een deel van de negenhonderd feestgangers aan tafels en is het andere deel naar huis. De dansvloer is leeg. ,,En dan nu de cha-cha-cha …”

De Hair-shirtverkoper houdt het voor gezien. ,,De T-shirts lopen voor geen meter”, constateert hij. ,,Het weer speelt mee hè. Als de zon schijnt, ben ik zo door de voorraad heen.”

Toneelspeelster Sharon heeft haar toneel-outfit inmiddels verruild voor iets chic. ,,Het was leuk”, vond ze. ,,Een leuk klein zaaltje, net een schoolvoorstelling. Voor het eerst ook dat we tulpen hebben gekregen. Meestal gooit het publiek rozen op het toneel. Die laten we altijd liggen. Tulpen zijn veel leuker.”

The Winning Mood besluit te pauzeren. ,,De stijldansers komen straks vanzelf”, denkt Aad. ,,We hebben geen house-publiek vanavond.” Anita vertelt Aad dat de tafels niet-rokers rechts van het podium nu al last hebben van overheersend basgeluid.

Na de onderbreking betreedt toch nog een tiental paren de dansvloer. Broekpakken, klamboe-achtige gewaden en pastelkleurige pakken: het is een gemêleerd publiek.

Om half twee is het feest voorbij. Althans, om half twee stopt The Winning Mood met soundmixen. Ingehuurde TU-studenten waren al veel eerder begonnen met het weghalen van de feestverlichting, asbakken en bloemstukjes . Als ook de gekleurde tl-verlichting vervangen is door wit licht, krijgen tenslotte zelfs de laatste feestvierders door dat het de hoogste tijd is. ,,Have a nice trip home”, werd al in de musical gezongen.