Bijna jaarlijks wordt krantenlezend Nederland opgeschrikt door berichten over misdragingen van studenten tijdens de ontgroening. Vorig jaar dronk een Groningse student zich dood aan jenever om in een corpshuis te mogen wonen, dit jaar werd een nuldejaars ernstig mishandeld bij het Delftsch Studenten Corps.
Delen
De verenigingen beklagen zich na het uitlekken van dergelijke berichten steevast over de negatieve en tendentieuze berichtgeving in de verschillende media. De reactie is vaak een krampachtige terughoudendheid naar de pers, maar dat wakkert de speculaties aan en werkt onnauwkeurige berichtgeving juist in de hand.
De senaat van het corps mag dan wel beweren dat de berichten onjuist of onvolledig zijn, het is duidelijk dat de vereniging zelf pogingen heeft gedaan om de zaak ‘onder de pet’ te houden. De mishandelde student werd ‘niet toegestaan om zaken van de sociëteit naar buiten te brengen’, terwijl in het Haagse Bronovo-ziekenhuis werd verklaard dat hij was gevallen. Pas nadat aangifte was gedaan bij de politie, haastte de senaat zich om een persbericht te versturen, waarin eufemistisch werd gesteld dat ’twee leden een kandidaat-lid gesproken hebben, waarbij zij zijn armen verdraaiden’.
De lezer vraagt zich onmiddellijk af hoeveel van zulke incidenten nooit aan het licht komen. En die verwondering moet wel omslaan in verontwaardiging als hij achteraf verneemt dat de daders er in het ‘interne systeem van rechtspraak’ vanaf komen met een schorsing van twee weken.
Ogenschijnlijk heeft de zojuist aangetreden senaat die boodschap begrepen. Geïnspireerd, of wellicht gedwongen, door de landelijke ophef rond de gebeurtenissen kiest het nieuwe bestuur een koers van openheid. Hier en daar verschijnen zelfs interviews, zij het zorgvuldig gecontroleerd. Er wordt afstand genomen van de handelswijze van de twee ouderejaars, en de vereniging zoekt naar maatregelen om geweld in de toekomst te voorkomen en de reputatie te verbeteren.
Toch getuigt die nieuwe openheid maar van half berouw. Het voorval wordt nogmaals (en nu misschien wat harder) betreurd, maar het nieuwe bestuur neemt niet echt afstand van de daders. Die gaan in het ‘interne systeem van rechtspraak’ vrijuit en worden gewoon weer ingelijfd in de gelederen. Het zou de senaat sieren als zij alsnog passende maatregelen neemt. Dat bevordert de kans op begrip bij de krantenlezer. Want er wordt elke keer ‘zeer betreurd’ en ‘stellig beloofd’, maar elk jaar staan de berichten over fysiek geweld toch weer in de kolommen. Misschien is dat ook niet verwonderlijk, want zolang een vereniging ‘corrigerende tikken met de vlakke hand’ toestaat, bestaat de kans dat deze wat hard uitvallen.
De verenigingen beklagen zich na het uitlekken van dergelijke berichten steevast over de negatieve en tendentieuze berichtgeving in de verschillende media. De reactie is vaak een krampachtige terughoudendheid naar de pers, maar dat wakkert de speculaties aan en werkt onnauwkeurige berichtgeving juist in de hand.
De senaat van het corps mag dan wel beweren dat de berichten onjuist of onvolledig zijn, het is duidelijk dat de vereniging zelf pogingen heeft gedaan om de zaak ‘onder de pet’ te houden. De mishandelde student werd ‘niet toegestaan om zaken van de sociëteit naar buiten te brengen’, terwijl in het Haagse Bronovo-ziekenhuis werd verklaard dat hij was gevallen. Pas nadat aangifte was gedaan bij de politie, haastte de senaat zich om een persbericht te versturen, waarin eufemistisch werd gesteld dat ’twee leden een kandidaat-lid gesproken hebben, waarbij zij zijn armen verdraaiden’.
De lezer vraagt zich onmiddellijk af hoeveel van zulke incidenten nooit aan het licht komen. En die verwondering moet wel omslaan in verontwaardiging als hij achteraf verneemt dat de daders er in het ‘interne systeem van rechtspraak’ vanaf komen met een schorsing van twee weken.
Ogenschijnlijk heeft de zojuist aangetreden senaat die boodschap begrepen. Geïnspireerd, of wellicht gedwongen, door de landelijke ophef rond de gebeurtenissen kiest het nieuwe bestuur een koers van openheid. Hier en daar verschijnen zelfs interviews, zij het zorgvuldig gecontroleerd. Er wordt afstand genomen van de handelswijze van de twee ouderejaars, en de vereniging zoekt naar maatregelen om geweld in de toekomst te voorkomen en de reputatie te verbeteren.
Toch getuigt die nieuwe openheid maar van half berouw. Het voorval wordt nogmaals (en nu misschien wat harder) betreurd, maar het nieuwe bestuur neemt niet echt afstand van de daders. Die gaan in het ‘interne systeem van rechtspraak’ vrijuit en worden gewoon weer ingelijfd in de gelederen. Het zou de senaat sieren als zij alsnog passende maatregelen neemt. Dat bevordert de kans op begrip bij de krantenlezer. Want er wordt elke keer ‘zeer betreurd’ en ‘stellig beloofd’, maar elk jaar staan de berichten over fysiek geweld toch weer in de kolommen. Misschien is dat ook niet verwonderlijk, want zolang een vereniging ‘corrigerende tikken met de vlakke hand’ toestaat, bestaat de kans dat deze wat hard uitvallen.
Comments are closed.