[Column] Student af

Translation in progress

Ik ben onlangs 25 geworden. Ik waande me jaren ongeveer negentien, maar het werd me ineens heel duidelijk dat dat al lang niet meer klopt. We maakten thuis een lijstje van dingen die nu écht niet meer kunnen. Om de stemming er in een beetje in te houden kwamen daar vooral dingen op te staan die ik niet zal missen. Hotpants dragen, je ouders bellen omdat je het einde van de maand niet haalt, overgeven op de faculteit… “Studeren überhaupt,” voegde ik toe met een beetje zelfspot. “Kan prima,” vond een huisgenoot “maar student zijn, dat is wel echt klaar.”

Niet alle studerende mensen zijn Studenten, die twijfelachtige eer valt alleen hen te beurt die ondermaats scoren op een burgerpuntentest. Van die arrogante eikels die het leven van iedereen en hun oma op het spel zetten om op skivakantie te gaan naar een gebied waar nog geen negatief reisadvies voor geldt. Die ook dagelijks ‘Fuck Corona’-feestjes schijnen te houden, al lijken ze mijn uitnodiging daarbij steeds kwijt te raken. Dat kan misschien komen doordat wat door bezorgde buren voor een feestje wordt aangezien, veelal gewoon de bewoners van één huis zijn die met elkaar de verveling proberen te verdrijven.

Ik ging die coronaklikkers trouwens wel iets beter snappen, toen de noodverordening steeds strenger leek te worden geïnterpreteerd. Toen ik ook op anderhalve meter niet meer met twee huisgenoten buiten mocht zitten, betrapte ik mezelf erop dat ik bij iedere milde regelbreuk die ik zag dacht “en zij dan?”. 

Bij mijn overburen hangt een vlag met een rugzak eraan. Daarmee houden ook zij zich niet aan de coronaregels, want landelijk is 4 juni aangewezen als de dag waarop de vlag uit mag voor eindexamenkandidaten (heeft iemand het nummer van de kliklijn voor me?).  

‘Ik denk dat het ook geen leuk jaar wordt om te beginnen aan een studie’

Normaal gesproken word ik vrolijk van zo’n vlag. Hij staat voor vrijheid en een zee aan mogelijkheden. Bovendien betekenden die vlaggen voor mij dat ik voorlopig vrij was, omdat ik eindexamentrainingen gaf. Mijn werkgever liet zich tijdens deze crisis van zijn charmantste kant zien, door iedereen die al een training had aangeschaft te compenseren met een voucher voor volgend jaar (zonder daarbij de trainers door te betalen).



Daar kan mijn overbuurjongen natuurlijk niets aan doen, maar toch werd ik ook van zijn vlag een beetje verdrietig. Het is geen leuk jaar om eindexamen te doen, en ik denk dat het ook geen leuk jaar wordt om te beginnen aan een studie. Geen OWee, geen kennismakingsweekend, en zo’n gezellige ontgroening laat zich ook niet zo makkelijk digitaliseren. Zelfs contact in de collegezaal is er misschien niet eens bij, in Leiden wordt al gestuurd op online onderwijs tot 2021. Als er wel fysiek onderwijs plaats zal vinden, dan niet op handige tijden, want buiten de spits om (een regeling waar de NS al jaren om zeurt, en die ik nu dan ook niet snel zie verdwijnen). Ergens ben ik dan toch wel blij dat ik geen student meer ben.

Noor van Driel is aan het afstuderen bij systems & control (faculteit 3mE). Dit is haar laatste column voor Delta.

Noor van Driel / Columnist