[Column] Schoonmaak-woede

Het ontvangen van bezoek is voor mij altijd een reden om mijn verwaarloosde huishouden aan te pakken. Bezoek geeft de aanleiding om ook nog even achter de televisie te stofzuigen. Bijkomend nadeel is dat zodra je achter de televisie schoonmaakt, er meteen aan het licht komt dat er ook nog een hele wereld achter de kast is die nodig moet worden gestofzuigd. Het is altijd zo’n reflectiemoment waarop ik me realiseer dat je voor de wet weliswaar volwassen bent na een vastgestelde leeftijd, maar dat echte volwassenheid levenservaring vergt.

Met een gedane afwas, een leeg aanrecht en een glimmend fornuis viel het ineens op dat onze witte keukenkastjes vooral rond de handgrepen bepaald niet wit waren. Mijn geliefde allesreinigerdoekjes bleken geen partij voor de maanden aan vette vingers. Als Tony Montana haalde ik de krachtige ontvetter tevoorschijn en sproeide met de trekker alle kastjes onder. “Say hello to my little friend”. Terwijl de druppels langs de deurtjes omlaag kropen, gingen ze van gifgroen, naar gruizig geel, naar ondoorzichtig bruin en onthulden zij een spoor van aanzienlijk wittere deurtjes dan ik me herinnerde. Om de boel egaal wit te krijgen moest ik vervolgens een hulplijn inzetten in de vorm van mijn vriendin, die wél weet hoe schoonmaken werkt. Ik heb enorm genoten van het Tellsell-moment toen ik net een kastje had schoongeboend en aan dat ernaast nog moest beginnen. Daarna heb ik vol verbazing het raampje in de ovendeur staan schoonmaken. Deze blijkt namelijk helemaal niet getint te zijn zoals ik altijd heb gedacht, en het knoppenpaneel erboven blijkt geen matte afwerking te hebben.

Na twee uur zwoegen eindig je dan met gewoon een keuken. Ietwat teleurstellend om je te realiseren dat de eindsituatie in feite het uitgangspunt is: het hoogst mogelijke resultaat van je inzet is een nulpunt. Ik heb hernieuwd respect gekregen voor mijn moeder en daarbij voor alle huismannen, schoonmaaksters en anderen die onze omgeving leefbaar maken. De onbezongen helden van alledag die hard werken voor een onmerkbaar resultaat. Het valt namelijk pas op wanneer de boel niet op orde is. Gelukkig is de badkamer een aparte ruimte, daarvan hou ik gewoon de deur dicht.

Boudewijn de Roode is bachelorstudent werktuigbouwkunde. 

Klik op de tag om de andere columns van Boudewijn de Roode te lezen.

Boudewijn de Roode / Student en columnist