Bas Rooijakkers begon zijn studie in het jaar dat de basisbeurs werd afgeschaft. Nu hij zijn torenhoge schuld bekijkt, vraagt hij zich af hoe dat zijn toekomst zal bepalen.
Bij een van de eerste afstudeerborrels waar ik ooit was, werd na alle gezelligheid en een aantal leuk gênante presentaties ter afsluiting de fiets van de afgestudeerde in de gracht gegooid. Raar toch? De gedachte erachter was: nu je ingenieur bent, ga je bakken met geld verdienen en zul je in je nieuwe wagen van de zaak je roestige fiets niet meer nodig hebben. Die gedachte zit nog steeds in mijn hoofd.
Het zal je niet ontgaan zijn, het nieuwe kabinet wil de basisbeurs terugbrengen. Die werd in 2015 afgeschaft, het jaar dat ik begon met studeren, en komt volgens de plannen terug in 2024, wanneer ik hopelijk al ben afgestudeerd. Dat betekent dat ik deel uitmaak van de pechgeneratie die heeft gestudeerd in de pandemie en ook nog extra studieschuld zal hebben.
Het kabinet komt ons tegemoet, we krijgen een miljard ter compensatie, omgerekend duizend euro per student. Hier was nationale ophef over, en op 5 februari zal er een protest op de Dam komen tegen dit besluit. Ik weet nog dat Jesse Klaver in campagnetijd met het voorstel kwam om iedereen 10 duizend euro te geven. Studenten vonden dat toen nog te weinig omdat je veel geld misloopt door het missen van die basisbeurs. Daarom snap ik dat die duizend euro als een schop in de ballen voelt. Zelf vind ik het moeilijk om hier razend over te worden omdat de afgelopen jaren geloofde in het verhaal van die fiets. Met mij komt het wel goed straks. Nu realiseer ik me dat dit niet voor iedereen geldt.
Het voelt het steeds minder als gratis geld
Niet iedereen die leent, komt na afstuderen aanrijden in een dure leasewagen. Veel studenten worden niet opgeleid tot advocaat, ingenieur of arts om daarna lekker te gaan verdienen. We hebben het ook over de broodnodige leraren en verpleegkundigen van de toekomst die nu met een grotere studieschuld opgescheept zitten. Deze belangrijke banen worden nu eenmaal minder goed betaald en ook zij zullen langer vastzitten aan crediteur de overheid.
Nu ik richting het einde van mijn studie kom, voelt het steeds minder als gratis geld. Ik schrok toen ik laatst op de website van DUO keek. Want wat betekent die berg geld voor de toekomst? Omdat je zoveel schuld hebt, kun je later minder lenen en een minder gunstige hypotheek krijgen met als gevolg nog meer schuld. Ik kan me voorstellen dat als ik ga solliciteren en de keuze krijg voor een baan, ik eerder zal kiezen voor een minder leuke, lucratieve baan, puur om van die schuld af te zijn.
Op mijn afstuderen zal ik nog steeds mijn roestige fiets in het water gooien, het blijft immers een mooi ritueel, maar duizend euro voelt als heel weinig. Eerlijk is het nooit, dat weet ik ook, maar dit voelt achterbaks. Mij zal je dus zien op de Dam 5 februari, en hopelijk zie ik jou daar ook.
Bas Rooijakkers is masterstudent technische natuurkunde. Hij is geboren in Brabant en heeft een aantal jaar van zijn jeugd op Curaçao gewoond. Hij houdt van hardlopen en sinds de coronapandemie wielrent hij ook. Verder is hij altijd te porren voor een koffietje of speciaal biertje.
