[Column] Ode aan de Dreamteams

Ik weet nog dat ik als middelbare scholier een open dag van de TU bezocht. Net als veel andere middelbare bèta’s twijfelde ik waar ik zou gaan studeren: TU Delft of TU Eindhoven. Uiteindelijk koos ik voor de ondernemende en innoverende Delftenaren in plaats van de nonchalante Eindhovenaren.

Een andere reden waardoor ik voor Delft koos waren de Dreamteams. Op de open dag zag ik ze voor het eerst aan het werk in de Dreamhall. Ik had ze al eens op tv gezien, maar nu in het echt! Studenten waren aan het werk aan hun zonneauto, waterstofraceauto of raket. Onvoorstelbaar voor een jonge scholier dat studenten aan de TU Delft zulke indrukwekkende dingen kunnen bouwen. Het wekt de droom op dat je uiteindelijk deel kunt worden van zo’n team of dat je je eigen team kunt oprichten en iets wonderbaarlijks kunt bouwen. Dreamteams zijn er ook bij andere technische universiteiten in Nederland, maar in Delft had ik het gevoel dat ze vaak de beste waren.

Mijn droom kwam uit en ik werd deel van een Dreamteam (AeroDelft, red.). Toen pas realiseerde ik me hoeveel werk daarin gaat zitten. Het team moet zelf miljoenen euro’s ophalen, de ingenieurs leren in een jaar tijd om te gaan met complexe apparatuur en de stevigste materialen, het managementteam moet het hele project overzien. De studenten doen dit helemaal zelf.

‘Het team houdt zelf een feestje waarna de studenten snel verder gaan met hun studie’

Het was leuk om deel te zijn van zo’n team, maar wat ik een beetje miste was de waardering vanuit de TU Delft. Dreamteams betekenen veel voor de universiteit. Ze inspireren jonge mensen om iets technisch te gaan studeren, het trekt ze naar de universiteit. Ze helpen Delft neer te zetten als dé plek van innovatie op de wereldkaart.

Ik weet dat de universiteit de Dreamteams helpt. Er is de Dreamhall met bijbehorende werktuigen waar studenten hun droomapparaat kunnen maken. De TU sponsort vaak een substantieel deel van het project. Dat is allemaal top, maar ik miste een huldiging wanneer een Dreamteam een podiumplek behaalde, of als ze een primeur hadden met hun project.

Om een voorbeeld te geven, als de Hyperloop of het Solar Team een podiumplek halen, dan worden ze geprezen op tv. De ingenieuze TU Delft staat zo nationaal in een goed licht. Maar in Delft zelf is er geen groot feest of huldiging om te vieren dat een team eerste van de wereld is. Het team houdt zelf een feestje waarna de studenten snel weer verder gaan met hun studie.

Op het moment dat ik deze column schrijf, is het Vattenfall Solar team in Marokko de Nuna 11 aan het testen. Eind oktober zullen ze daar racen tegen andere universiteiten. Mochten ze winnen, lijkt het me mooi als er een groot feest komt wanneer ze terugkomen, want feesten dat mag weer tegenwoordig.

Bas Rooijakkers is masterstudent technische natuurkunde. Hij is geboren in Brabant en heeft een aantal jaar van zijn jeugd op Curaçao gewoond. Hij houdt van hardlopen en sinds de coronapandemie wielrent hij ook. Verder is hij altijd te porren voor een koffietje of speciaal biertje.

Bas Rooijakkers / Columnist