[Column] Hulptroepen

Ik kreeg begin september de kans om een half jaar eerder dan gedacht mijn bachelordiploma te halen. Gedurende zes weken tijd zou ik 8 ECTS aan studielast vervullen, grofweg 37 uur per week. Dit is niets meer dan een standaard studiecurriculum, maar er valt realistisch gezien niet naast te werken en zonder studiefinanciering is dat een probleem.

De maand september was nauwelijks begonnen en ik stond al met drie cijfers in het rood. Zodra een week later de woorden ‘ONVOLDOENDE SALDO’ mij een transactie van 42 cent weigerden, moest ik toegeven dat ik het probleem niet langer in de hand had.

Er zat niets anders op dan bij moeder overheid aan te kloppen voor hulp. Dit impliceerde echter de trotsering van het gevreesde en onvermijdelijke pad dat onlosmakelijk met de overheid is verweven: bureaucratie. Ik heb geloof ik vier keer dezelfde vragenlijst ingevuld voordat duidelijk werd dat ik daarmee werkelijk een uitkering had aangevraagd.

Om aanspraak te mogen doen en te behouden op een uitkering dienen wekelijkse ‘opdrachten’ te worden ingeleverd via een digitaal platform. Deze variëren van het inschrijven bij vacaturesites tot het invullen van vragenlijsten. Hoewel ik begrijp dat de strekking van deze verplichtingen is dat iedereen die in staat is voor zichzelf te zorgen dat gewoon doet en dat deze opdrachten hulplijnen zijn om je te begeleiden bij het vinden van een baan, is het allemaal oeverloos administratiewerk.

De enige en oprecht onmisbare opdracht is het inschrijven bij ‘hallo werk’. Dit is de ongelukkige benaming van het werkplatform van de overheid. Hier word je binnen enkele uren na inschrijving in hun geoliede mallemolen opgezogen om jou aan een gepaste baan te helpen.

Ik was helemaal niet op zoek naar een vaste baan

Het zou nog ten minste acht weken kosten voordat mijn aanvraag zou worden verwerkt, maar binnen enkele werkdagen kon ik op gesprek komen over mijn mogelijkheden op de arbeidsmarkt en ik kreeg begeleiding bij het schrijven van een CV. Binnen een week lag deze bij meerdere werkgevers en was ik bij drie detacheringbureaus op de koffie geweest. Onder belofte van het binnenkort halen van mijn bachelor heb ik vorige week gesolliciteerd op een fulltime functie bij een ingenieursbureau.

Ik was helemaal niet op zoek naar een vaste baan. Ik wilde gewoon twee maanden een uitkering om mijn studie te kunnen halen en niet verder denken dan dat. Na tig ‘opdrachten’, telefoontjes en drie brieven met persoonlijke informatie heb een ‘voorschot’ gekregen op de uitkering. Ik heb ondertussen van dit exacte bedrag een rekening ontvangen omdat mijn aanvraag alsnog niet in behandeling is genomen, een feit waar nooit een reden voor is gegeven. Terwijl ik deze column schrijf kan ik met veel trots zeggen dat ik – eindelijk – mijn allerlaatste bachelorvak met succes heb afgerond en dankzij hallo werk heb ik waarschijnlijk binnenkort een baan. Is het systeem dan onjuist of werkt het juist perfect? Zeg het maar.

Boudewijn de Roode was bachelorstudent werktuigbouwkunde

Boudewijn de Roode / Student en columnist