[Column] Het IKA spelletje

Het is een paringsdans die geen partner, maar meer geld oplevert. Een surrealistisch gevecht. Een cynisch spelletje.



Omdat iedereen anders is, kent de TU het Individuele Keuzemodel Arbeidsvoorwaarden (IKA): ‘U kunt een deel van uw arbeidsvoorwaarden afstemmen op uw wensen. Hoe? Door de ene arbeidsvoorwaarde in te ruilen voor de andere.’ Alsof eenmaal belastingaangifte per jaar niet erg genoeg is.



Bijvoorbeeld: ik reis dagelijks met de trein (€3,80 maal 214 werkdagen). De TU is gul en vergoedt €0,19/km. IKA vraagt me of ik daarvoor verlofuren, vakantiegeld of eindejaarsuitkering, bruto salaris of IKA-bijdrage in wil zetten. Waarom? Omdat als ik dat doe, ik daarover geen loonbelasting (42%) hoef te betalen. Dus ik krijg nu €519 minder vakantiegeld, maar €895 van IKA. Jee! Dat is veel geld! Behalve als je bedenkt dat ik netto maar €376 meer krijg, terwijl ik €813 aan jaarlijkse reiskosten maak. Ik krijg dus helemaal geen 19 cent per kilometer, maar €0,07/km.

‘Waarom krijg ik het gevoel dat ik minder krijg dan ze me voorhouden?’

Tweede voorbeeld: Ik mag tot €749 een fiets aanschaffen en een vergoeding aanvragen. Daar gaat €228 TU-bijdrage vanaf. Minus het 42%-belastingtrucje, maakt netto €219 vergoeding. Twee jaar geleden leverde mijn €300-fiets trouwens €72 op. Ik dacht toen dat de TU me niet een kwart maar een héle fiets wilde geven.

Waarom is IKA zo lastig te doorgronden? Waarom krijg ik het gevoel dat ik minder krijg dan ze me voorhouden? Ik vind IKA invullen helemaal geen leuk spelletje. Toen ik deze column schreef, heb ik in een vlaag van wanhoop met de IKA-hulplijn van HR gebeld. De vriendelijke jongeman aan de andere kant van de lijn vatte het samen: je hoeft het niet te snappen, maar je moet het gewoon doen. Wát? Werk ik dáárvoor aan een universiteit? 

Aldo G.M. Brinkman was onderzoeker bij Chemical Engineering (Technische Natuurwetenschappen) en schrijft over het leven van een jonge wetenschapper.