[Column] En toen?

Door de jaren heen verloor ik de context uit het oog waarin ik me bevond. Ik was de universiteit minder gaan zien als kweekvijver voor ontwikkeling en meer als afgesloten bak. Dat ene doel voelde al jaren zo ver weg dat ik daar niet meer voorbij durfde te kijken, en ineens was het voorbij. Ineens was ik uit mijn viskom ontsnapt, de straat over gerold en met mijn boterhamzakje in de haven van Sydney beland… Om met de vissen uit Finding Nemo te spreken: “Now what?”.

Zo abrupt als mijn studie tot een einde was gekomen, overkwam me vervolgens het gewone leven. Ik heb letterlijk de kans niet gehad om te twijfelen over de volgende stap. Ik heb niet bang kunnen zijn om op eigen benen de samenleving te betreden en heb me niet durven verheugen op een leven zonder tentamens. Ik ben niet aangenomen na een stage en heb niet op een droombaan gesolliciteerd, ik had gewoon ineens een vaste baan. Geen colleges meer, maar een vast inkomen en een vast ritme.

Vanaf dat moment veranderde de campus voor mij compleet. Het duurde even voor ik het doorhad, maar de grijze mist waarin de TU zich de laatste jaren had verhuld, trok op en maakte plaats voor nostalgie. Het determinisme van de ingeslagen weg drong zich op en daarmee begon ook de twijfel. Is het alles wat ik hoopte dat het zou zijn? Is het nu af, ben ik nu volwassen?  Het korte antwoord is: nee.

Ik heb ontdekt dat ik heerlijk gedij onder een 9-tot-5 schema

Want hoewel het behalen van een diploma het einde inluidt van de studie en het beginnen met werken het einde betekent van het studentenleven, opent dit juist nieuwe mogelijkheden. Ik heb ondertussen ontdekt dat ik heerlijk gedij onder een 9-tot-5 schema. Ik heb ervaren dat de techniek een vakgebied is waarin ik wil blijven werken en dat ik voorlopig enorm klaar ben met tentamens en vooral cijfers.

Ik heb meerdere momenten in mijn leven gedacht dat ik het geheim van levensgeluk had ontdekt en eindelijk doorhad hoe de wereld in mekaar zat, en elke keer kijk ik er later op terug en realiseer ik me dat ik geen idee had. Misschien wil ik nog wel een andere bachelor gaan doen, alweer op zoek naar een andere baan of op een dag alsnog aan een master beginnen. Ik heb geen idee hoe de toekomst er uit zal zien en ondertussen vermaak ik me prima. Misschien is volwassen worden gewoon accepteren dat je het nooit wordt. Ik vraag me overigens nog altijd af die vissen nou ooit uit hun boterhamzakjes zijn ontsnapt.

Boudewijn de Roode studeerde werktuigbouwkunde en werkt nu als project engineer. Dit was zijn laatste column voor Delta. Delta bedankt hem voor al zijn bijdragen, die te lezen zijn via de tag onder dit artikel. 

Boudewijn de Roode / Student en columnist