Opinie

Campus

Het heeft nooit helemaal geboterd tussen de TU en de gemeente. De TU had een eigen deelgemeente kunnen zijn. Het is niet zo verwonderlijk dat de TU zich soms ook zo gedraagt.

De stad claimt de TU en de TU heeft de stad niet nodig. De problemen namen toe nadat dertig jaar geleden de binnenstad werd verruild voor nieuwbouw in de Wippolder. Tot dan bestond de TU uit verspreide gebouwen in de binnenstad. Universiteit en binnenstad vielen samen.

Gelijk met de buitenwijken, veranderde de TU in een monofunctionele setting aan weerszijden van een nieuwe Mekelweg. Veel parkeren, wind en bomen. Deze boulevard moest de binnenstad rechtstreeks aansluiten op de Kruithuisweg. De TU zou een natuurlijk onderdeel blijven van de stad. Dit plan ging niet door, de Kruithuisweg werd aangesloten op de Schoemakersstraat en ter hoogte van Bouwkunde kreeg de Mekelweg een vreemde knik. Dat dit niet deugt merkt iedereen die van deze route gebruikmaakt. Je komt nu via de achterdeur binnen en de TU hangt als een blindedarm aan de stad. Wie er niet studeert of werkt komt er niet.

In korte tijd werden tussen 1960 en 1970 door een paar architecten de nieuwe gebouwen in moderne betonstijl ontworpen. Het werk van Van den Broek en Bakema viel op. Vooral de Aula was interessant en wordt gewaardeerd als een hoogtepunt van het brutalisme. Een uit het buitenland overgewaaide architectonische stijl die niet lang stand hield. Veel onafgewerkt beton en vooral geen verf. Niet echt comfortabel, wel zeer bruikbaar voor universiteiten in een tijd dat het nog haarden waren van revoluties.

Gebouwen die bestand waren tegen een stootje, waar aangeplakt papier niet stoorde, je door ramen naar binnen ging, er sliep en een brandje geen kwaad kon. Dat hier tegenwoordig weinig waardering voor bestaat, blijkt uit de wijze waarop het interieur van de Aula in de loop van de jaren met te zachtzinnig materiaalgebruik mishandeld is. Verkeerde vloerbedekking, scheidingswanden, gordijnen en palmen werden in de loop der jaren naar binnen gehaald. Op dit moment wordt tussen de verschillende bordessen zelfs een lift aangelegd. Het moet allemaal wat vriendelijker, meer op gewone mensen ingesteld.

Architect Houben, belast met het nieuwe structuurplan, stelt voor om de betonarchitectuur te veranderen tot aaibare producten. Laatst toen ik met een collega uit Zuid-Amerika voor de bibliotheek stond, dacht mijn gast te maken te hebben met een katholieke universiteit. Het aansturen van je imago blijft lastig. De Mekelweg wordt, als het aan het college ligt, verbouwd tot centrum van een campus. Het autoverkeer moet er uit, nog meer mooie gebouwen en andere leuke dingen er in. Van de oorspronkelijke bedoeling van de Mekelweg wordt verder afweken. De TU wordt een eigen tuin, los van de stad. Het campusmodel is Amerikaans, bedoeld om studenten een veilige anti-stedelijke omgeving te bieden. Zonen van cowboys voelen zich in steden niet thuis. In Amerika verhoogt het campusgehalte het imago van de universiteit. Rust en controle staan voor status. Als we ons willen meten met Amerika, is een campus dus noodzakelijk.Daarom doet Twente het zo goed als het om imago gaat. Maar straks wonen onze studenten in Amsterdam en studeren ze op afstand aan Chinese universiteiten. Op onze mooie campus komen ze niet.

Het heeft nooit helemaal geboterd tussen de TU en de gemeente. De TU had een eigen deelgemeente kunnen zijn. Het is niet zo verwonderlijk dat de TU zich soms ook zo gedraagt. De stad claimt de TU en de TU heeft de stad niet nodig. De problemen namen toe nadat dertig jaar geleden de binnenstad werd verruild voor nieuwbouw in de Wippolder. Tot dan bestond de TU uit verspreide gebouwen in de binnenstad. Universiteit en binnenstad vielen samen.

Gelijk met de buitenwijken, veranderde de TU in een monofunctionele setting aan weerszijden van een nieuwe Mekelweg. Veel parkeren, wind en bomen. Deze boulevard moest de binnenstad rechtstreeks aansluiten op de Kruithuisweg. De TU zou een natuurlijk onderdeel blijven van de stad. Dit plan ging niet door, de Kruithuisweg werd aangesloten op de Schoemakersstraat en ter hoogte van Bouwkunde kreeg de Mekelweg een vreemde knik. Dat dit niet deugt merkt iedereen die van deze route gebruikmaakt. Je komt nu via de achterdeur binnen en de TU hangt als een blindedarm aan de stad. Wie er niet studeert of werkt komt er niet.

In korte tijd werden tussen 1960 en 1970 door een paar architecten de nieuwe gebouwen in moderne betonstijl ontworpen. Het werk van Van den Broek en Bakema viel op. Vooral de Aula was interessant en wordt gewaardeerd als een hoogtepunt van het brutalisme. Een uit het buitenland overgewaaide architectonische stijl die niet lang stand hield. Veel onafgewerkt beton en vooral geen verf. Niet echt comfortabel, wel zeer bruikbaar voor universiteiten in een tijd dat het nog haarden waren van revoluties.

Gebouwen die bestand waren tegen een stootje, waar aangeplakt papier niet stoorde, je door ramen naar binnen ging, er sliep en een brandje geen kwaad kon. Dat hier tegenwoordig weinig waardering voor bestaat, blijkt uit de wijze waarop het interieur van de Aula in de loop van de jaren met te zachtzinnig materiaalgebruik mishandeld is. Verkeerde vloerbedekking, scheidingswanden, gordijnen en palmen werden in de loop der jaren naar binnen gehaald. Op dit moment wordt tussen de verschillende bordessen zelfs een lift aangelegd. Het moet allemaal wat vriendelijker, meer op gewone mensen ingesteld.

Architect Houben, belast met het nieuwe structuurplan, stelt voor om de betonarchitectuur te veranderen tot aaibare producten. Laatst toen ik met een collega uit Zuid-Amerika voor de bibliotheek stond, dacht mijn gast te maken te hebben met een katholieke universiteit. Het aansturen van je imago blijft lastig. De Mekelweg wordt, als het aan het college ligt, verbouwd tot centrum van een campus. Het autoverkeer moet er uit, nog meer mooie gebouwen en andere leuke dingen er in. Van de oorspronkelijke bedoeling van de Mekelweg wordt verder afweken. De TU wordt een eigen tuin, los van de stad. Het campusmodel is Amerikaans, bedoeld om studenten een veilige anti-stedelijke omgeving te bieden. Zonen van cowboys voelen zich in steden niet thuis. In Amerika verhoogt het campusgehalte het imago van de universiteit. Rust en controle staan voor status. Als we ons willen meten met Amerika, is een campus dus noodzakelijk.Daarom doet Twente het zo goed als het om imago gaat. Maar straks wonen onze studenten in Amsterdam en studeren ze op afstand aan Chinese universiteiten. Op onze mooie campus komen ze niet.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.