Campus

Buskruit II

En de technische helden van Buskruit lappen het weer: de bevolking van Dehra Dun, India, is een drinkwater- én een elektriciteitsvoorziening rijker.

Blij en dankbaar zwaaien de arme lepra-patiëntjes van het schooltje de knappe studenten uit. Fade out. Muziek. Aftiteling.

Wout Smans en Teun Wendt zijn erg benieuwd naar de aflevering van Buskruit waarin het studententeam ontwikkelingswerk gaat doen. Hoe laat de werkelijkheid zich op de montagetafel verdraaien?

Smans en Wendt, TU-studenten, zaten afgelopen zomer samen met andere civielers in India. Uitgenodigd door KHEL Charities moesten zij onderzoeken hoe de omstandigheden in twee kleine leprakolonies en een sloppenwijk in Dehra Dun, een stad met een half miljoen inwoners aan de uitlopers van het Himalaya-gebergte, konden worden verbeterd.

Zo’n vijf weken voordat de Delftenaren weer naar Nederland zouden terugkeren, werd er gebeld. Smans: ,,Het productieteam van Buskruit. Ze waren ons op het spoor gekomen via de TU en KHEL-Nederland. Het Buskruitteam zou opdracht krijgen om écht iets nuttigs te gaan doen voor KHEL en of wij alvast wat voorbereidend werk konden doen.”

Dat was het startsein voor een hoop geregel. De Buskruitstudenten moesten het schooltje van goed, betrouwbaar drinkwater en van elektriciteit voorzien, onafhankelijk van het bestaande net. En dus gingen de civielers met de Indiase overheden in de clinch om een pomp en een drillingrig (om de put te slaan en de pomp te installeren) te regelen. Smans: ,,Unicef kon de pomp betalen en we hadden contracten voor de installatie ervan afgesloten. Het productieteam had in Nederland ondertussen zonnepanelen voor de electriciteit geregeld.” Toen alles in kannen en kruiken was, kreeg het Buskruitteam de opdracht.

,,Eigenlijk zijn die Buskruitstudenten dus alleen maar bezig met spoorzoeken. Wij hadden een paadje voor ze uitgestippeld dat zij moesten vinden. Daar baalden ze zelf ook wel van. Ze wilden bijvoorbeeld de waterpomp afblazen. Maar dat kon helemaal niet, want er was een contract”, vertelt Wendt.

,,De zonnepanelen zijn in die week niet verder gekomen dan de douane. Voor de electriciteit hebben ze dus alleen de stalen bevestigingsrekken en de bedrading kunnen regelen. Aangezien wij alles met de waterpomp verzorgden, hadden ze niet veel te doen behalve het maken van uitstapjes voor het soap-element.”

De omgang met de gasten liet te wensen over. Smans: ,,We hadden een appartement op tien meter van onze verblijfplaats voor ze gevonden, maar we werkten toch langs elkaar heen. Ze vonden ons teveel een TU-houding hebben.” Als grap hadden de Delftenaren drie kilogram henna in hun watertank gedaan, zodat het haar van de Buskruiters na het douchen langzaam rood zou worden. ,,Helaas werd het water daardoor groen. We hebben ze verzekerd dat het ongevaarlijk was, wat algen enzo, maar ze hebben de hele week niet gedoucht.”

En de technische helden van Buskruit lappen het weer: de bevolking van Dehra Dun, India, is een drinkwater- én een elektriciteitsvoorziening rijker. Blij en dankbaar zwaaien de arme lepra-patiëntjes van het schooltje de knappe studenten uit. Fade out. Muziek. Aftiteling.

Wout Smans en Teun Wendt zijn erg benieuwd naar de aflevering van Buskruit waarin het studententeam ontwikkelingswerk gaat doen. Hoe laat de werkelijkheid zich op de montagetafel verdraaien?

Smans en Wendt, TU-studenten, zaten afgelopen zomer samen met andere civielers in India. Uitgenodigd door KHEL Charities moesten zij onderzoeken hoe de omstandigheden in twee kleine leprakolonies en een sloppenwijk in Dehra Dun, een stad met een half miljoen inwoners aan de uitlopers van het Himalaya-gebergte, konden worden verbeterd.

Zo’n vijf weken voordat de Delftenaren weer naar Nederland zouden terugkeren, werd er gebeld. Smans: ,,Het productieteam van Buskruit. Ze waren ons op het spoor gekomen via de TU en KHEL-Nederland. Het Buskruitteam zou opdracht krijgen om écht iets nuttigs te gaan doen voor KHEL en of wij alvast wat voorbereidend werk konden doen.”

Dat was het startsein voor een hoop geregel. De Buskruitstudenten moesten het schooltje van goed, betrouwbaar drinkwater en van elektriciteit voorzien, onafhankelijk van het bestaande net. En dus gingen de civielers met de Indiase overheden in de clinch om een pomp en een drillingrig (om de put te slaan en de pomp te installeren) te regelen. Smans: ,,Unicef kon de pomp betalen en we hadden contracten voor de installatie ervan afgesloten. Het productieteam had in Nederland ondertussen zonnepanelen voor de electriciteit geregeld.” Toen alles in kannen en kruiken was, kreeg het Buskruitteam de opdracht.

,,Eigenlijk zijn die Buskruitstudenten dus alleen maar bezig met spoorzoeken. Wij hadden een paadje voor ze uitgestippeld dat zij moesten vinden. Daar baalden ze zelf ook wel van. Ze wilden bijvoorbeeld de waterpomp afblazen. Maar dat kon helemaal niet, want er was een contract”, vertelt Wendt.

,,De zonnepanelen zijn in die week niet verder gekomen dan de douane. Voor de electriciteit hebben ze dus alleen de stalen bevestigingsrekken en de bedrading kunnen regelen. Aangezien wij alles met de waterpomp verzorgden, hadden ze niet veel te doen behalve het maken van uitstapjes voor het soap-element.”

De omgang met de gasten liet te wensen over. Smans: ,,We hadden een appartement op tien meter van onze verblijfplaats voor ze gevonden, maar we werkten toch langs elkaar heen. Ze vonden ons teveel een TU-houding hebben.” Als grap hadden de Delftenaren drie kilogram henna in hun watertank gedaan, zodat het haar van de Buskruiters na het douchen langzaam rood zou worden. ,,Helaas werd het water daardoor groen. We hebben ze verzekerd dat het ongevaarlijk was, wat algen enzo, maar ze hebben de hele week niet gedoucht.”

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.