Bright Bert

Bright.nl is een website van RTL. De doelgroep van Bright zijn mannen van middelbare leeftijd die van gadgets houden. De naam ‘Bright’ zegt weinig over de geestestoestand van de lezers. Bright is de fantastische ‘Bright future’ die al die gadgets ons brengen.

Op Bright las ik een bericht over Faraday Future. Een geheim-zinnige startup in Nevada die niet alleen het wiel, maar de hele elektrische auto opnieuw wil uitvinden.

Faraday Future is geen kleine startup van twee vrienden die in een garage een zelf bedacht printplaatje in elkaar solderen. Het is een bedrijf van meer dan zevenhonderd medewerkers gefinancierd door rijke Chinezen, dat nog vóór 2017 een complete fabriek uit de grond wil stampen.

Je kunt er van vinden wat je wilt (en wie het nieuws rondom Faraday volgt weet dat men er nogal wat van vindt) maar het is een megaproject dat met lef en doorzettingsvermogen wordt uitgevoerd. En dan vraag je je natuurlijk af: “Wat zou Bert hier van vinden?”

Bert is een van de vele Bright-lezers. En Bert maakt het verschil want Bert laat van zich horen. In het commentaar onder het nieuwsbericht schrijft hij: ‘Wel heel fout om ook een elektro-uitvinder als naam te gebruiken. Erg cheesy.’

Je bent een Chinese meneer met zakken vol geld die zijn financiële nek uitsteekt om de transitie naar schoon transport mogelijk te maken. En daar is Bert.

Of je bent een ingenieur die is weggekocht bij Tesla. Die zijn carrière op het spel zet en zijn hoofd breekt over onoplosbare problemen. En daar is Bert.

Je bent ceo en je gaat onverhuld de concurrentie aan met innovatiegiganten als Tesla en Apple. Daarbij leg jij je reputatie in de waagschaal en committeer je je aan een avontuur dat door de media met argusogen wordt verslagen.

En daar is Bert. En Bert vindt de bedrijfsnaam niet oké. En laat ik duidelijk zijn. Dat mag Bert, want Bert heeft recht van spreken. En hij heeft gelijk. Want die naam is gewoon heel ‘cheesy’ en bijzonder fout.

Ik dank Bert voor zijn leerrijke commentaar. Want hij houdt mij scherp. Door hem herken ik weer de Bert in mij. Een verveeld en jengelend mannetje. Gezeten op de voorste rij van mijn gedachten. Een onzeker alter ego dat met een schaal paprika ribbelchips op zijn buik, met vette chipsvingers surf zoekt naar de nieuwste snufjes die zijn ingekakte leven moeten oppiepen.

Daarom zeg ik het niet maar denk het alleen als ik weer iemand ongelooflijk uit zijn nek hoor lullen: “Ach man, hou je Bert.”