De ondernemingsraad (or) van de TU Delft is ongelukkig met de berichten in de pers over de vermeende belangenverstrengeling van de decaan van de faculteit 3mE.
/p>
De or keurt belangenverstrengeling van TU-medewerkers af. In 2010 is de conceptgedragscode (Code of Conduct) besproken met het college van bestuur (cvb), waarin de kernwaarden voor het gedrag van medewerkers zijn beschreven (integriteit, respect, expertise, betrokkenheid). De or wil samen met het cvb deze code nog eens onder de loep nemen en zal hier op terug komen in het eerstvolgende overleg op 7 juli.
De onderdeelcommissie van 3mE heeft de decaan nadrukkelijk geadviseerd de opdrachten niet te verlenen. De or heeft indertijd ook aangedrongen op een daadkrachtige aanpak om de vermeende belangenverstrengeling te onderzoeken en het onmogelijk te maken dat iets dergelijks zich in de toekomst weer voor zou kunnen doen. Het initiatief is nadrukkelijk bij het cvb gelegd.
De or gaat verder niet in op de inhoud van deze kwestie. Het imago van de TU is ernstig geschaad door deze publicatie. De or heeft begrip voor de reacties van het publiek, waaronder die op internet.
De or gaat er vanuit dat iedereen aan de TU Delft, en juíst een bestuurder, zich ervan bewust is welke normen en waarden er zijn. De raad verwacht dat deze te allen tijde worden nageleefd. Blijkbaar is scherper toezicht nodig bij het verstrekken van externe opdrachten, en moet strikter worden nagegaan welke nevenwerkzaamheden TU-medewerkers verrichten inclusief de risico’s die daaraan voor de TU verbonden zijn.
De or heeft als taak om, als zich problemen voordoen, deze te signaleren, te melden en ter discussie te stellen. Het is de taak van het college van bestuur om toe te zien op de handhaving van een gedragscode en waar nodig maatregelen te treffen.
Dineke Heersma, or-voorzitter, namens de ondernemingsraad van de TU Delft
“I’m standing on a mountain top, the sky meeting the horizon in front of me, lush green plains below. It’s morning and a fresh wind rises up from the plains, stirring the tall strands of grass at my fingertips and the ornate jewelry plaited into my hair. I have a spear in my hand, a shield on my back, and I’m ready to go to war.
This Pocahontas meets Motivational Poster scene comes to mind whenever I find myself on the threshold of a big life change. (I also have epic music playing in the background.) I’m about to finish my BSc program and start a new chapter — my MSc – and I’m giddy with nerdy excitement. It’s the feeling a runner experiences at the starting-line: the race hasn’t begun yet, but something inside the runner has already shifted; she’s committed herself to the race, thereby already achieving a certain victory.
What causes a person to change? What causes runners to start running, politicians to switch parties, or a student to look at the world differently than she did a year ago? And why does it take some people much longer to go through a phase that others complete much more quickly? Why do some students take ten years to complete a study program that others complete in five or six?
People say, ‘Time changes everything’, but actually change occurs as a result of experiences and knowledge – time has little to do with it. If a person is satisfied, she won’t change. Thus, personal development may only come through dissatisfaction, be it traumatizing hardship or a simple yearning to learn more, experience more, be more. The more dissatisfaction there is, the better the eventual outcome: whatever doesn’t kill you, makes you stronger. People that go through more changes in life are more likely to succeed, because with every change they gain the ability to adapt to their new circumstances.
This concept can also be applied on a global level: think of countries like the Netherlands, where dry land and natural resources have always been scarce, yet somehow the Dutch have come out with the best shipbuilders, dikes and dams, landscape engineers, and a strong economy. Now think of countries with plentiful natural resources, warm climates. Generations of their inhabitants have lived comfortable lives, yet their countries’ economies often severely lag behind.
On a different level, the children of the powerful, famous or self-made wealthy tend to be less ambitious than their parents. Considering that they grew up in environments they were perfectly content with, it’s no wonder they have little ambition to change it. To paraphrase Paul Arden, founder of one of the world’s largest advertising firms, nearly all rich and powerful people are not notably talented, educated, charming or good-looking. So what makes them rich and powerful? Their own desire to be rich and powerful.
So the two ingredients to success in life are hardship and ambition. The cooking time, however, varies from person to person. Like a rose bush absorbs water and nutrients, a person will absorb experiences, feeding his or her ambition, and when the time is right will blossom to full potential! (Queue epic music.)”
Olga Motsyk, from Ukraine, is a BSc aerospace engineering student
Comments are closed.