Bouwkunde excuseert zich voor het ongemak

,,Op dit moment kampen we met wat kleine opstartproblemen. Volgend jaar wordt hier iets aan gedaan. Wij bieden onze excuses aan voor het ongemak.” Deze waardeloze zin krijg ik als student bouwkunde niet alleen te horen van een baliemedewerker, ook de staf krijgt het voor elkaar om met deze zin een maandenlang overleg met mij af te sluiten.

Overleg over ontbrekende roosters, ontbrekende tentamenliteratuur, ontbrekende cijfers, ontbrekend onderwijs. Een 4,5 in ‘Elsevier’ moet je tenslotte verdienen.

De echte problemen van mijn faculteit liggen echter dieper. De staf van Bouwkunde heeft gebrek aan visie op de inhoud van zijn eigen onderwijs en ook geen last van verantwoordelijkheidsgevoel voor de ontwikkeling van de student. Hierdoor worden honderden studenten iedere dag weer gedemotiveerd en geremd in hun ambities. Ik geef wat voorbeelden.

Een aantal jaren geleden heeft zowel de TU als de onderwijsinspectie bij Bouwkunde aangedrongen op een meer wetenschappelijke opleiding. De faculteit dacht dit samen met de bama-structuur te kunnen invoeren. Het resultaat is CurVe, de curriculumvernieuwing. De faculteit is echter helaas niet zo sterk geweest om de wetenschap uit de eigen faculteit te halen, maar heeft onder het mom van een instellingspakket vooral vakken van andere faculteiten overgenomen.

Geeft de staf hiermee niet aan geen vertrouwen te hebben in de eigen wetenschappelijke capaciteiten? En ontkent hij daarmee niet de faculteit als universitaire opleiding? Misschien moeten we toch maar een hbo-opleiding beginnen in de Van Nelle-fabriek.

Maar CurVe bracht ons nog meer. Onze opleidingsdirecteur vond onze opleiding te ‘soft’; wij bouko’s wisten niet meer wat werken was. Helaas heeft hij dit probleem vooral kwantitatief opgelost. Dit heeft geresulteerd in een situatie waarin de studenten niet beter onderwijs kregen, maar alleen veel meer van hetzelfde, ondermaatse onderwijs.

Het gevolg: 60-urige werkweken, waarin je niks leert. De studenten die niet afhaken vanwege de vele domme opdrachtjes, proberen zich dan maar buiten de studie te ontwikkelen. Door de hoge tijdsdruk is deze universitaire houding echter niet goed mogelijk. ,,Niet denken, gewoon werken”, is het credo. Studenten kunnen zo niet op het niveau werken dat ze in zich hebben, en worden hierdoor geremd in hun ontwikkeling en motivatie.

Een ander voorbeeld is de sluwe en langzame afschaffing van het ontwerponderwijs. De staf geeft steeds meer te kennen het ontwerpen niet als wetenschap te zien, en vervangt het daarom maar door ondermaatse projectmanagementcursussen. Vreemd, de TU ziet het wel degelijk als wetenschap, en noemt het zelfs haar ‘unique selling point’.

Kruisje

De echte redenen voor het degraderen van het ontwerponderwijs zijn dan ook pragmatischer, zo blijkt bij navraag bij de staf: een tekort aan geld en ruimte in het gebouw. Grotere ontwerpgroepen krijgen minder contacttijd toebedeeld. Ik krijg bijvoorbeeld op dit moment 240 seconden per week mijn docent in levende lijve voor mij. En voilà: deze tijd wordt vooral gebruikt voor het afhandelen van schoolse productielijsten, waar naar aanwezigheid en gewenste productie een kruisje bij je naam wordt gezet. Dit duidt op een onderschatting van de student als een zich zelfstandig ontwikkelend persoon, en het laat totaal geen ruimte voor eigen initiatief en innovatie. Wederom een goed voorbeeld van hoe mijn faculteit denkt over wetenschap, ontwikkeling en universitair niveau.

Begrijpt u mij niet verkeerd: als ik geen vertrouwen meer had in mijn faculteit, was ik allang vertrokken. Maar zo is het niet: mijn faculteit kan juist een ultieme verrijking zijn van het vakgebied over de hele wereld. Iedere dag weer zijn duizenden studenten en docenten hard bezig om uit de sleur te komen en er toch iets van te maken.

Ik stel mij altijd voor hoe mooi het zou zijn als ze dit ongehinderd konden doen. Ongehinderd door een staf die van kop noch staart weet, ongehinderd door al die kleine probleempjes die de faculteit in hun greep houden. Maar vooral: ongehinderd door de constante demotivatie, die als een tocht door alle hoeken en kieren van onze faculteit blaast.

Ben ik een dromer?

Studenten én docenten hebben behoefte aan een impuls, een verbetering. Geen ondoordachte ‘vernieuwingen’ meer. Geen vage opstartproblemen. Geen visieloze ivoren torens. Geen demotiverend onderwijs. En wat ze vooral nooit meer willen horen: excuses voor het ongemak.

De auteur is student bouwkunde

Reacties: delta@tudelft.nl

,,Op dit moment kampen we met wat kleine opstartproblemen. Volgend jaar wordt hier iets aan gedaan. Wij bieden onze excuses aan voor het ongemak.” Deze waardeloze zin krijg ik als student bouwkunde niet alleen te horen van een baliemedewerker, ook de staf krijgt het voor elkaar om met deze zin een maandenlang overleg met mij af te sluiten.

Overleg over ontbrekende roosters, ontbrekende tentamenliteratuur, ontbrekende cijfers, ontbrekend onderwijs. Een 4,5 in ‘Elsevier’ moet je tenslotte verdienen.

De echte problemen van mijn faculteit liggen echter dieper. De staf van Bouwkunde heeft gebrek aan visie op de inhoud van zijn eigen onderwijs en ook geen last van verantwoordelijkheidsgevoel voor de ontwikkeling van de student. Hierdoor worden honderden studenten iedere dag weer gedemotiveerd en geremd in hun ambities. Ik geef wat voorbeelden.

Een aantal jaren geleden heeft zowel de TU als de onderwijsinspectie bij Bouwkunde aangedrongen op een meer wetenschappelijke opleiding. De faculteit dacht dit samen met de bama-structuur te kunnen invoeren. Het resultaat is CurVe, de curriculumvernieuwing. De faculteit is echter helaas niet zo sterk geweest om de wetenschap uit de eigen faculteit te halen, maar heeft onder het mom van een instellingspakket vooral vakken van andere faculteiten overgenomen.

Geeft de staf hiermee niet aan geen vertrouwen te hebben in de eigen wetenschappelijke capaciteiten? En ontkent hij daarmee niet de faculteit als universitaire opleiding? Misschien moeten we toch maar een hbo-opleiding beginnen in de Van Nelle-fabriek.

Maar CurVe bracht ons nog meer. Onze opleidingsdirecteur vond onze opleiding te ‘soft’; wij bouko’s wisten niet meer wat werken was. Helaas heeft hij dit probleem vooral kwantitatief opgelost. Dit heeft geresulteerd in een situatie waarin de studenten niet beter onderwijs kregen, maar alleen veel meer van hetzelfde, ondermaatse onderwijs.

Het gevolg: 60-urige werkweken, waarin je niks leert. De studenten die niet afhaken vanwege de vele domme opdrachtjes, proberen zich dan maar buiten de studie te ontwikkelen. Door de hoge tijdsdruk is deze universitaire houding echter niet goed mogelijk. ,,Niet denken, gewoon werken”, is het credo. Studenten kunnen zo niet op het niveau werken dat ze in zich hebben, en worden hierdoor geremd in hun ontwikkeling en motivatie.

Een ander voorbeeld is de sluwe en langzame afschaffing van het ontwerponderwijs. De staf geeft steeds meer te kennen het ontwerpen niet als wetenschap te zien, en vervangt het daarom maar door ondermaatse projectmanagementcursussen. Vreemd, de TU ziet het wel degelijk als wetenschap, en noemt het zelfs haar ‘unique selling point’.

Kruisje

De echte redenen voor het degraderen van het ontwerponderwijs zijn dan ook pragmatischer, zo blijkt bij navraag bij de staf: een tekort aan geld en ruimte in het gebouw. Grotere ontwerpgroepen krijgen minder contacttijd toebedeeld. Ik krijg bijvoorbeeld op dit moment 240 seconden per week mijn docent in levende lijve voor mij. En voilà: deze tijd wordt vooral gebruikt voor het afhandelen van schoolse productielijsten, waar naar aanwezigheid en gewenste productie een kruisje bij je naam wordt gezet. Dit duidt op een onderschatting van de student als een zich zelfstandig ontwikkelend persoon, en het laat totaal geen ruimte voor eigen initiatief en innovatie. Wederom een goed voorbeeld van hoe mijn faculteit denkt over wetenschap, ontwikkeling en universitair niveau.

Begrijpt u mij niet verkeerd: als ik geen vertrouwen meer had in mijn faculteit, was ik allang vertrokken. Maar zo is het niet: mijn faculteit kan juist een ultieme verrijking zijn van het vakgebied over de hele wereld. Iedere dag weer zijn duizenden studenten en docenten hard bezig om uit de sleur te komen en er toch iets van te maken.

Ik stel mij altijd voor hoe mooi het zou zijn als ze dit ongehinderd konden doen. Ongehinderd door een staf die van kop noch staart weet, ongehinderd door al die kleine probleempjes die de faculteit in hun greep houden. Maar vooral: ongehinderd door de constante demotivatie, die als een tocht door alle hoeken en kieren van onze faculteit blaast.

Ben ik een dromer?

Studenten én docenten hebben behoefte aan een impuls, een verbetering. Geen ondoordachte ‘vernieuwingen’ meer. Geen vage opstartproblemen. Geen visieloze ivoren torens. Geen demotiverend onderwijs. En wat ze vooral nooit meer willen horen: excuses voor het ongemak.

De auteur is student bouwkunde

Reacties: delta@tudelft.nl