Borrow a living TU book

 

PhD students from abroad can often feel isolated. The new Human Library project is designed to help make them feel part of the “TU family.”

The basic idea behind the Human Library is to be able to borrow people in the same way you borrow books from a conventional library. The concept was imported from Scandinavia, where people who were commonly regarded as “foreign” offered themselves as a living book for a 30-minute conversation. The goal? To remove prejudices and by doing so promote social integration.

Marion Vredeling, TU Delft Library programme manager, took this idea and gave it her own twist. Partly because PhD students had indicated a wish for more contact, and partly because Rector Karel Luyben wanted to strengthen ties. Vredeling started by launching the “Reading the papers with the rector” programme under Luyben’s predecessor Jacob Fokkema as a way to come into contact with students. “Karel Luyben wanted to do something similar with PhDs, only tailored to them specifically,” Vredeling says.



And with good reason. The dropout rate amongst PhD students is high, and those who do not quit often take a long time to obtain their doctorate. According to Vredeling, PhD students often feel “lost in the organisation.” Promood, the association for PhD students, likewise noted in its magazine Het Proefschrift that “doing a PhD can be a very lonely uphill journey.”



On Thursday evening 15 December the Human Library will get underway, by way of a pilot. During the preparatory phase, a group of six PhD students nominated people who they felt would make good living books. Rector Luyben then chose one of the nominees, PhD student Sana Amir, to meet him and hold a short talk.



At the same time, Luyben nominated five TU staff members, including the Head of Sports and Culture, Raymond Browne, and Jacqueline Dekker, the faculty secretary for Applied Sciences, Luyben’s own former faculty. Ultimately, however, the PhD students selected TU Delft’s new director of Facility Management & Real Estate, Anja Stokkers, a TU Delft architecture alumna.



One of the things the PhD students are interested in finding out is why Stokkers decided to trade in her job at a consulting firm for a position at TU Delft. They are also curious about her vision for the campus as an urban neighbourhood.

Amir has already chosen a book title for herself: Journey of a Woman – From Pakistan to the Netherlands. She writes that Pakistan is a country of extremism and honour killings, where laws are for those in power and the weak are oppressed. It is also the third most dangerous country in the world for women.



However, as Amir also points out, at the same time Pakistan has had two female prime ministers. There are businesses that cater exclusively to female clientele, and women serve in the army. “What is life like for a well educated, modern woman in such a polarized society?” Amir writes. “Do they adhere to centuries-old standards, or do they fight for their own identity in an often unfair, conservative society?”



Then there is the Netherlands. Amir has been here since 2009 to work on her PhD at the Civil Engineering & Geosciences faculty. “[The Netherlands] is regarded as extremely liberal: one of the safest countries for women, where women enjoy the same rights as men, and sometimes even more. How does a Pakistani woman adapt to such an open culture?” Amir writes that she felt lost at first in the Netherlands, but has “slowly come to love [her] freedom and independence.” 

In a phone interview, Amir shares her most important tip for foreign PhD students at TU Delft: “Make friends. I’m basically very easy-going, but in the beginning I isolated myself. I didn’t think Dutch people wanted to talk to me, a Pakistani. I had to be more open. Consequently, I started interacting more with colleagues and now I have friends from all over the world, including the Netherlands. But I had to make the first move.” 

The next editions of the Human Library will be on Tuesday, 6 March, and Wednesday, 16 May, from 8pm to 11pm at the TU Delft Library. PhD students interested in helping with the preparations are invited to send an e-mail to m.vredeling@tudelft.nl. You can also use this email address to nominate living book candidates. www.library.tudelft.nl/en/visitor-info/events/tu-human-library

De band van Ome Barend’ worden ze ook wel genoemd, het zigeunerorkest Pipacs van DSC. Of, in het Hongaars: Bárend Bácsi banda. Het verhaal gaat dat Barend Vieveen, behalve timmerman aan de toenmalige TH ook begenadigd cimbalist en violist, op een koude winternacht in 1959 op weg naar huis een fiets met een slag in het wiel op straat zag liggen. Onderaan het talud zag hij een jongeman zijn roes uitslapen, een vioolkist angstvallig tegen de borst gedrukt. Hij nam hem mee naar huis. Uit de kennismaking met deze heer J. Ankersmit ontstond Pipacs, Hongaars voor klaproos. Een smeuïg verhaal, maar in werkelijkheid ontmoetten de twee elkaar op een bankje in Scheveningen en liftte de een mee op de Solex van de ander. Dat vertelde Ankersmit althans onlangs nog aan huidig eerste violist Imre Gelens, momenteel de trotse bespeler van de aan Pipacs geschonken viool van wijlen Ome Barend Vieveen.

Het orkestrepertoire bestaat voornamelijk uit ouderwetse zigeunermuziek, zoals die een halve eeuw geleden floreerde. Hongaarse, Russische, Roemeense en Jiddische muziek, variërend van een rustige lassan tot een swingende cszardas. “Elk jaar worden er wel een of twee eerstejaars een tijdje ingewerkt”, zegt Gelens. “Juist vanwege die doorwisseling bestaat het orkest nog steeds en houden we die muziek in stand.” De kwaliteit werd hoog gehouden door contacten met professionele zigeunermuzikanten als Gregor Serban en Tata Mirando.

Gemiddeld veertig optredens geeft Pipacs per jaar. “We spelen op bruiloften, feesten, dieetjes. Vaak voor wat oudere mensen, vooral uit het oud-ledencircuit.” Regelmatig gaat het gezelschap in Hongarije op les bij de echte zigeunermuzikanten. “Daar leren we veel van. Optreden doen we daar gratis, we komen er om te zien hoe het moet. Ze vinden het daar leuk dat jonge mensen hun muziek nog spelen en dan nog wel uit het buitenland.” In 2000 speelde de toenmalige bezetting zelfs voor de Hongaarse televisie.

“Zigeunermuziek is puur. Het is muziek van het gevoel, van slepende melodieën tot opzwepende ritmes. Er zit een Balkanbeat in, waar de achterbeat vandaan komt zoals die nu in housemuziek voorkomt.” Die ritmes komen niet van drums, maar van bas, gitaar, piano en cimbaal. Met de klarinet, de cello en de altviool zorgt de cimbaal voor de typische zigeunerklank. “Het is een trapeziumvormige bak waarin snaren zijn gespannen. Je bespeelt ze handmatig met stokjes. Onze huidige cimbalist Stefan Heijboer moest het eerst leren, maar hij pikte het snel op.”
Van de oude zigeunermuziek bestaat geen notenschrift. “We spelen van cd’s en leren het via masterclasses. De rode draad door de muziek staat vast, maar je kunt altijd je eigen interpretatie erin kwijt.”