Allemaal professionals

Op de vloer van het Cultuurcentrum is Beatriz, in kleermakerszit, druk in de weer. Het gezicht van de Spaanse studente (vijfdejaars industrieel ontwerpen) staat op serieus en de handelingen zien er soepel uit. Ze is bezig met een truitje waar een rokje aan vast komt. Ineens kijkt ze op. “It looks professional, hè?” vraagt ze retorisch en er verschijnt een kleine glimlach. Na een korte stilte volgt een antwoord: “Well, to be honest. It’s all in the face.” Nu lacht ze het uit. Ze heeft nog nooit eerder een kledingstuk gemaakt, bekent ze. De grap is geslaagd.

“Maak eerst een schets van wat je zou willen maken”, roept Maaiky Silos, nadat er flink in de bakken met stof is gegraaid. Samen met haar zus Ayla leidt Maaiky deze zaterdagmiddag de workshop. Ze heeft de kunstacademie gedaan, Ayla is er nog mee bezig. Drie dagen in de week geeft ze handvaardigheid op een middelbare school. In het weekend staat ze regelmatig met de workshop op festivals. “Normaal gesproken is het echt productie draaien, want bezoekers willen in een uurtje al iets tastbaars in handen hebben. Nu kan ik echt de tijd nemen voor iemand. Heerlijk is dat.”

In de hoek ligt iemand op de grond. Jeremy – in het dagelijks leven student werktuigbouwkunde – trekt al liggend met potlood de contouren van zijn T-shirt op een vel papier. Het ziet er wat klungelig maar komisch uit. Eenmaal overeind bekijkt hij rustig zijn werk. Dat valt nog niet mee, valt op het gezicht te lezen. Er gaat een minuutje voorbij. Dan volgt er plots een eureka-moment. Jeremy haast zich naar zijn tas en haalt er een meegebracht shirt uit. Terwijl hij terugloopt, aarzelt hij niet zijn briljante idee bij Maaiky te melden. Zelfverzekerd en met vet Frans accent vertelt hij haar: “For the size!” Ze kijkt hem aan en knikt tevreden. Zichtbaar uitgelaten gaat hij weer op weg richting zijn hoek.

Aan de tafel met naaimachines is het inmiddels goed druk. Bouwkundestudent Bart heeft het ook druk, alleen niet met een machine. “Ik heb net mijn mouw er verkeerd om op genaaid,” legt hij uit. Hij blijft er zichtbaar relaxt onder. “Ach, het was gisteren laat…dan krijg je dat.” Een plausibele reden. Naast hem barst Jeremy ineens in lachen uit. Hij zit met zijn arm tot aan zijn schouder door de naaimachine gestoken om de stof strak te kunnen houden. Het einde van de stof is alleen nog niet in zicht. Zijn overbuurman schatert het uit en schiet te hulp.

Beatriz is al een stuk verder. Ze staat voor de spiegel en is tevreden met het resultaat. Gaat ze dit nu thuis ook doen? “Jazeker. Ik heb deze workshop gedaan om voortaan mijn eigen kleren te maken. Je bespaart kosten en hebt iets unieks aan. Wat wil je nog meer?”

Intussen blijkt de uitvoering van Jeremy’s ‘For the size!’ nog niet bij alle maten goed te zijn uitgepakt. Halverwege het passen van zijn T-shirt, trekt hij ‘m teleurgesteld weer uit. Zijn ogen zoeken vertwijfeld naar hulp. Met enige aarzeling stapt hij op Maaiky af. “I have a problem. I can’t enter the hole…” Zorgvuldig bekijkt ze de veel te kleine hals. Dan begint hij wat verlegen te lachen. Even moet hij terugdenken aan het vorige gesprek met Maaiky, waar hij nog straalde. Dan is daar het nuchtere besef: it was all in the face…