Amerikanen zijn oppervlakkig, Fransen arrogant en Ieren drinken meer Guiness dan goed voor ze is. Maar wat is er nou typerend voor Nederlanders? Waar moet je rekening mee houden wanneer je als buitenlands student een tijdje in Nederland komt studeren? Waar moet je van opkijken en waarvan zeker niet? Kortom: wat zijn de do’s en don’ts?De Nederlandse organisatie voor internationale samenwerking in het hoger onderwijs, Nuffic, bracht twee boekjes uit die van de eerste tot de laatste pagina vol staan met de eigenaardigheden van de Nederlanders: ‘An Introduction to Living in Holland’ en ‘A Practical Guide to Living in Holland’.
Delen
Wat we eten, wat we zeggen, hoe we met elkaar omgaan: ons hele bestaan wordt op de interculturele snijtafel ontleed.
De boekjes staan bol van de cliché’s, maar zo genuanceerd mogelijk. Geen kleine jongetjes op klompen die hun vinger in een dijk steken, geen tulpenvelden en nauwelijks windmolens. Wel uitleg over soft- en harddrugs, wat er waar is en wat niet. Dat is nog een hele klus want voor gedoogbeleid bestaat geen goed Engels equivalent. Ook onze vermaarde (of was het vermeende?) tolerantie passeert de revue, evenals dat ‘special Dutch word for the warm congeniality that defines a good time‘: gezelligheid.
Een belangrijke eigenschap van de Nederlanders is hun gebrek aan competitiedrang. Meedoen is belangrijker dan winnen en je probeert zeker niet ten koste van anderen je doel te bereiken. Volgens de schrijvers zou een Nederlandse bokser nooit, voor of na een belangrijke wedstrijd, extatisch ,,I’m the greatest” roepen (een van de meest diepzinnige uitspraken van Mohammed Ali). Voor typisch Nederlands moet je bij Arnold Vanderleijden zijn, meer het type van: ,,Hé, niet te hard slaan hoor, we moeten nog vijftien rondjes.”
Een hele serie nationale eigenschappen lijkt voort te komen uit onze calvinistische achtergrond: emotieloos, nuchter, niet in staat ergens van te genieten zonder schuldgevoel te krijgen, gierig en negatief, maar wel met een gevoel van morele superioriteit. Om de lezer niet te zeer te ontmoedigen staat er wel bij dat dit voor grote delen van de Nederlandse bevolking tegenwoordig niet meer geldt.
Ook op het gebied van voedsel is ‘Living in Holland’ zo onpartijdig mogelijk. Iedereen moet maar proberen wat hij lekker vindt. Het resultaat van zo’n vergelijkend warenonderzoek is de ‘Guide to food in Utrecht‘, geschreven door een Australische student en opgenomen in een bundel verhalen van buitenlandse studenten in Utrecht. Misschien dat dit verhaal, bij wijze van waarschuwing, kan worden opgenomen in de volgende editie van ‘Living in Holland’. Een greep. Frikandel speciaal: always gives a bad breath; haring: completely disgusting; dropjes: stay well away from the double salt; witlof: probably a traditional dish handed down from times when food was scarce and there was nothing else to eat. Maar het dieptepunt in de Nederlandse keuken vormen volgens de Australiër de oliebollen, waar hij slechts twee woorden voor heeft: absolutely revolting.
.aut P.v.d.P.
Amerikanen zijn oppervlakkig, Fransen arrogant en Ieren drinken meer Guiness dan goed voor ze is. Maar wat is er nou typerend voor Nederlanders? Waar moet je rekening mee houden wanneer je als buitenlands student een tijdje in Nederland komt studeren? Waar moet je van opkijken en waarvan zeker niet? Kortom: wat zijn de do’s en don’ts?
De Nederlandse organisatie voor internationale samenwerking in het hoger onderwijs, Nuffic, bracht twee boekjes uit die van de eerste tot de laatste pagina vol staan met de eigenaardigheden van de Nederlanders: ‘An Introduction to Living in Holland‘ en ‘A Practical Guide to Living in Holland‘. Wat we eten, wat we zeggen, hoe we met elkaar omgaan: ons hele bestaan wordt op de interculturele snijtafel ontleed.
De boekjes staan bol van de cliché’s, maar zo genuanceerd mogelijk. Geen kleine jongetjes op klompen die hun vinger in een dijk steken, geen tulpenvelden en nauwelijks windmolens. Wel uitleg over soft- en harddrugs, wat er waar is en wat niet. Dat is nog een hele klus want voor gedoogbeleid bestaat geen goed Engels equivalent. Ook onze vermaarde (of was het vermeende?) tolerantie passeert de revue, evenals dat ‘special Dutch word for the warm congeniality that defines a good time‘: gezelligheid.
Een belangrijke eigenschap van de Nederlanders is hun gebrek aan competitiedrang. Meedoen is belangrijker dan winnen en je probeert zeker niet ten koste van anderen je doel te bereiken. Volgens de schrijvers zou een Nederlandse bokser nooit, voor of na een belangrijke wedstrijd, extatisch ,,I’m the greatest” roepen (een van de meest diepzinnige uitspraken van Mohammed Ali). Voor typisch Nederlands moet je bij Arnold Vanderleijden zijn, meer het type van: ,,Hé, niet te hard slaan hoor, we moeten nog vijftien rondjes.”
Een hele serie nationale eigenschappen lijkt voort te komen uit onze calvinistische achtergrond: emotieloos, nuchter, niet in staat ergens van te genieten zonder schuldgevoel te krijgen, gierig en negatief, maar wel met een gevoel van morele superioriteit. Om de lezer niet te zeer te ontmoedigen staat er wel bij dat dit voor grote delen van de Nederlandse bevolking tegenwoordig niet meer geldt.
Ook op het gebied van voedsel is ‘Living in Holland’ zo onpartijdig mogelijk. Iedereen moet maar proberen wat hij lekker vindt. Het resultaat van zo’n vergelijkend warenonderzoek is de ‘Guide to food in Utrecht‘, geschreven door een Australische student en opgenomen in een bundel verhalen van buitenlandse studenten in Utrecht. Misschien dat dit verhaal, bij wijze van waarschuwing, kan worden opgenomen in de volgende editie van ‘Living in Holland’. Een greep. Frikandel speciaal: always gives a bad breath; haring: completely disgusting; dropjes: stay well away from the double salt; witlof: probably a traditional dish handed down from times when food was scarce and there was nothing else to eat. Maar het dieptepunt in de Nederlandse keuken vormen volgens de Australiër de oliebollen, waar hij slechts twee woorden voor heeft: absolutely revolting.
.aut P.v.d.P.
Comments are closed.